Bazen fazla hata yapıyorum, kabul. Her hatadan sonra sigaramı yakıyorum ve unuturum diye umut ediyorum. Ardından şerefine birkaç kadeh rakı kaldırıyorum ve şişenin dibini görüyorum. Unuturum diye umut edip içmeye başladığım her gece daha net hatırlıyorum her şeyi. Sanırım kendime oynadığım küçük bir oyun bu, unutmaktan ziyade daha net hatırladığım ve hatırladıkça bağımlısı olduğum bir oyun bu. Bu kitap, olduğu gibi görünenlere, içi dışı bir, özü sözü bir, ağzı bozuk ama kalbi temiz olanlara...

Bir oda düşünün...  Odanın ortasında yuvarlak bir masa.  Karşı karşıya oturan üç farklı kadın, üç farklı adam... Kesişen bakışların çoğunda sevgi,  Kesişen bakışların çoğunda nefret,  Kesişen bakışların çoğunda ise hasret vardı. ** Berçem, Barzan Hezeroğlu'nun gözlerine baktığında vaat ettiğim hiçbir ümidi boşa çıkarmadım anlamını severek okuyor. Benim senden başka kadına ne kalbim ne huzurum var.   ** Helin, Miran Kara'nın gözlerine baktığında kalbini hunharca ezerek beynini işgal eden sözlerini tekrar tek

Hayatından geçen her bir gün, dolu dolu tabirinin karşılığıydı Naz için. Sonu gelmeyen seyahatler, bitmek tükenmek bilmeyen partiler, sıfırlarını dahi saymaya uğraşmadığı bir banka hesabı, anne babası, dedesi ve hatta daha birçok insanın ilgisi... Şimdiyse bunların hepsi yerini mütevazı bir memur hayatına bırakmıştı. Hem de oldukça mütevazı! Artık parasının hesabını kuruşu kuruşuna yapmalı ve hayatını diploması için uğruna yıllarca dirsek çürüttüğü mesleği, öğretmenliği, yaparak kazanmalıydı. Yapabilir miyd

İstanbul'un arsız Erkut'u, Mardin'in Barzan Ağa'sı... Yaşadığı iki hayatı da parmağında çevirebilen Zalim Hezeroğlu. Yaşadığı bu iki hayat, nihayetinde başına bela olmuştu. Belası da emanet bir gelindi. Güzel, uysal, günahkâr; Berçem Dağdelen. Kimsesiz Berçem, düğün günü kocasının ölümüyle kayınbiraderiyle evlendirilmiş ve böylece bir darbe daha almıştı. Nelerle karşılaşacağını bilmeyen Berçem Nasıl bir hayat yaşayacağından habersizce koparılmıştı doğduğu topraklardan. Hayat ona zehir olacaktı. Bir günah

Hasta olduğumu anladığımda bunu kimsenin bilmemesi gerektiğini, kimseye söylememem gerektiğini, gülmemim şart olduğunu, normal davranmaya çalışmam gerektiğini... Kazıdım kafama. Bir şeyler daha; saksıdaki çiçek su ister, pencere kenarına ufaltılmış ekmek taneleri bırakmalıyım, yolda arabası bozulan adama yardımcı olmalıyım, çocuklara şeker vermeliyim, yere çöp atmamalıyım, insanları kırmamalıyım ve elimin yetiştiği her yere yardım etmeliyim. Ki; Hastalığım beni yarı yolda bıraktığında, yani öldüğümde küçük