Bir ağaç pencereye dayar yaprak dolu omzunu. Bu arınmış ve güçlü bir ağaçtır. Gökyüzünün içinde güçle yükselir. Günü karartır, düşünceyi kör eder... Bir ağaç, görmek için yeterlidir. Uzun bir hastalıktan sonra yürümeyi öğrendiğin gibi öğrenirsin görmeyi: Adım, bir adım daha. Adım adım, düş düş... Çoğu kez, uykuya dalmadan önce, yıldız basmış bir gecede bir kestane ağacını düşünürsünüz. Onun gölgesinde yazarsınız. Sayfanın üstüne düşen gölgesinde öğrenirsiniz aslolanı: Güzellik, güç, ölüm... Çocukluk kökünde

Juan Pablo Villalobosun ilk romanı Tavşan Deliğinde Fiesta aralarında İngilizce, Almanca, Fransızca ve Portekizcenin bulunduğu birçok dile çevrildi. Bu kısa ama çarpıcı roman, karakterlerini Meksika başta olmak üzere Latin Amerika ülkelerinde gittikçe yaygınlaşan uyuşturucu tacirlerinin ve yolsuzluk hikâyelerinin anlatıldığı popüler tür narkoedebiyattan ödünç alıyor. Ama onları eski kıtayla yeni kıtayı birbirine bağlayan zengin edebiyat mirasının ortasına yerleştiriyor. Hikâyeyi bir çocuktan, Meksikanın en

Suhrkamp Verlag'daki editörüm Raimund Felliger, 2004 yılının ekim ayındaki Frankfurt Kitap Fuarı'nı ziyaretimde bana şunu sordu: Derrida'nın öldüğünü biliyor musun? Bilmiyordum. Önümde bir perde kapandı sanki. Salonun gürültüsü birden farklı bir dünya oldu. Merhumun adıyla, sadakate çağrıyla, dünyanın birden daha ağır ve daha adaletsiz hale geldiği duyumuyla ve bu adamın gösterdiklerine karşı minnet hissiyle yalnız kalmıştım. Nihayetinde neydi bu? Muhtemelen şu: Çocukluğa geri dönmeden hayret etmek hâlâ müm

Sonsuz aşk ihtiyacı gerçek tatminini bulamaz ve aşk mutlak olanı uyandırır ve onu tatmin etmez. Dünyada beklentime son vermeye yetecek hiçbir şey yok. Yaşamdan beklediğimi ve içimde umutsuzca beklenmeye devam edeni tatmin edecek hiçbir şey gelmeyecek başıma. Ve hatta, kafamın içinin yüzdüğüm denizden daha engin olduğunu sezdiğimden, beni mesken edinmiş arzunun her halükarda bana yanıt olarak sunulabilecek her şeyden sonsuzca daha büyük olduğunu biliyorum. Ya da nihayet ve bir sırrı ele vermek adına: eminim

Böylece felsefenin geleceği, geçmişi gibi, yaratıcı bir tekrardır. Bütün gece vakti boyunca düşüncelerimizi sürdürme işini ebediyen yapmak zorundayız. Geceye değin bu düşünceler arasında, kuşkusuz hiçbiri bizi bugün, politik durumla iç içe geçmiş olanından daha fazla kaygılandırmamaktadır. Bunun da basit bir nedeni vardır: politikanın kendisi, geniş ölçüde, bir tür düşünce gecesinin içindedir. Ama filozof, geceye değin kendi konumunun bir somut hakikatler gecesinin sonucu olmasına katlanamayan filozof, ufka

En kendine özgü olanın aynı zamanda en yabancı ve en kişisel olmayan olduğu, en yakın olanın en uzak ve en denetlenemez olduğu fizyolojik yaşantımızın mahremiyetinde, belli belirsiz bir biçimde gösterdiğimiz şeydir Genius (Deha). Kendimizi Geniusun ellerine bırakmasaydık, eğer sadece Ben ve bilinçten ibaret olsaydık işememiz bile mümkün olmazdı. Bu anlamda Genius ile yaşamak, yabancı bir varlığın mahremiyetinde, onunla yakın ve samimi bir ilişki içinde yaşamak demektir, bunun anlamı sürekli olarak bilinmeye

Bir kitap mı, film mi bu? İkisinin arası mı?... Bir şey gözden kayboluyor burada, görünüyor burada, ama gözden kaybolma ile belirme arasında karar veremiyoruz, ne de korku ile umut, arzu ile ölüm, zamanın sonu ile başlangıcı, dönüşün hakikati ile dönüşün deliliği arasında. Kendini yıkım ve yine de yeniden doğum olarak haber veren yalnızca müzik (güzellik) değil: müzik olarak yıkım'a ancak daha gizemli biçimde tanık oluyor ve katılıyoruz? Maurice Blanchot * Ormanın kenarında bir otel. Birbirlerini tanımayan

Dağılmış ve alaca karanlığa gömülmüş Batı, kendilerini hala dünyanın efendileri sananların uluslararası ortaklığı, daha ne zamana kadar tüm dünyaya düzgün idare ve doğru davranma dersleri vermeye devam edecek? Bizim için mitleşmiş cennetin yerini tutan kapitalist parlamentarizmin perişan askerleri olan birkaç görevli entelektüelin, Tunus ve Mısır2ın muhteşem halklarına, bu vahşi halklara demokrasinin elifbasını öğretmek için kendilerini paralaması gülünç değil mi? Kolonici küstahlığın ne acınası bir ısrarı!

Emmanuel Levinas ile Maurice Blanchot, öğrencilik yıllarından beri dosttular. Bu dostluk, büyük bir düşünsel yakınlığı da kapsamaktaydı. Birbirlerinin üstüne yazdılar. Bu kitaptaki metinlerde, Levinas Blanchot'nun yapıtına çeşitli yaklaşımlar gerçekleştirmekte. Bunu yaparken, kendi düşüncesini de büyük kitaplarındaki ayrıntılardan ve karmaşıklıktan uzak olarak açık seçik bir anlatımla ortaya koyma olanağını buluyor. Burada, Blanchot Levinas'a bir bakıma ayna işlevi görmekte. Blanchot'nun eleştiri ve anlatı

Bir gün tanrının var olup olmadığından emin olabilecek miyiz? Hayır asla. Çünkü mesele bu değil. Eğer tanrı, dinlerde söylendiği gibi, varsa, bu tam da kendisinden emin olunamayacak, kendisinden emin olmanın, kendisini bilmenin söz konusu olmadığı tek varoluştur. Söz konusu olan sadece ona güvenmektir.

Birlikte ve Başka 1999da yayımlandı. Sonra başka felsefe yazıları geldi. Bunlar şimdi toplanıp Birlikte ve Başka IIyi oluşturuyor. Bu iki toplamı bir araya getirmeye karar verince de ilk kitap Birlikte ve Başka I, ikisinin ortak başlığı da Birlikte ve Başka I ve II oldu. Birlikte ve Başka I, üç eksene dayanmıştı (kısaca, alt başlıkta belirtilen: Toplum, Başkalık, Fenomenoloji). Bu düşünce eksenleri, ilk yayından sonra da akışlarını sürdürdü; bu sürüş olduğu gibi yeni kitaba (ikinci cilde) dökülmedi; bundan

Demokrasi, bir biçimde komünist de olması gerektiğini, aksi takdirde, arzudan, yani ruhtan, soluktan, anlamdan yoksun, sadece zorunlulukları ve çıkar yolları işleten bir vekil olacağı yeterince belleğinde tutamadı. Öyleyse söz konusu olan sadece bir demokrasi ruhunu kavramak değil, ama demokrasinin, biçim, kurum, sosyal ve politik rejim olmaktan önce ilkin ruh olduğunu düşünmektir.