Unutma! Acının şehridir, insanın kalbinde inşa ettiği... Her bir tuğlasını özenle yerleştirdiği... Ardından... Bir günahkârın pişmanlığıydı... Yedi kat duvarlarının ötesinde yankılanan... Bir kartalın pençeleriydi... Ruhuna geçirip acımasızca kopardığı et parçalarını... Her seferinde kanatan... Ve... Maktul sendin! Bataklıkların kuytusunda... Çamura bulanmış beyaz yüzlerdi... Senin yüzlerindi... Boş bakışlarla birbirini süzen... Oysa... Hiç tanıdık değildi değil mi? Nasırlı parmakların! Küf kokan etin! Ölü

Yıl, 705 Bir kuzgun kanatlanırken siyaha, gök kızıldı. Çatlayan toprağın yarıklarına dolan katrandı kan! Kayıp ruhların çığlığıydı, geceyi yırtan. Ölümün davetçileriydi! Cehennemin atlılarıydı! Hazin bir şarkıydı rüzgârın uğultusu! Olanları... Unutmak zordu! Unutturmayı seçtiler!