Zaman, zamansız olmayı sever. Ben çok tanık oldum buna, sen de az şahit olmamışsındır. Ya nasıl geçtiğini anlamazsın saatlerin, ya nasıl daha çabuk geçer diye çabalarsın. Her şeyin bir gün bitmeye mecbur olduğunu unutmadan -ki yemin ederim hiçbir şey ölmeye gönüllü değil- yaşamalısın onu. Geç kalınmış bir buluşmanın adıdır hayıflanmak. Peki ona geç bile kalamamak nasıl bir kayıp olur? Sahip olamadığın bir şeyi de yitirebilirsin. Dokunamadığın, elini tutamadığın, yan yana yürümek şöyle dursun hiçbir zaman

Metropolde bir genç Tek başına bir Mirza; anasız babasız, hısımsız akrabasız Dikili bir ağacı olmasa da gönlü zengin, düşmanı çok olsa da cesur ve mücadeleci, kötülerin içindeki nuru gün yüzüne çıkarmaya azimli. İnsanlar baskı ve şantajla yalancı şahit yapılabilir mi? Tehdit edilen diller adaleti adaletten saptırılabilir mi? Bu sorulara cevap bulacaksınız Sırdüğümde. Yoksul, mazlum ve faziletli bir gencin zalim bir güruha açtığı savaşa tanık olacak, eseri bir çırpıda okuyacaksınız.

Seni bana özleten acımasız nedenlerin arasında Kendine yer bulmaya çalışan Acemi bir cellat göz rengin *** Sorsam, Benden fazla beni sevdin. Neden yoksun? desem, Benim için en iyisi bu, eminim. İyi de ben neden iyi değilim?

Sabır, vefa, fedakârlıktı onun adı. Sevmeyi çok seven yüreği; geçmişine öfke duymayacak kadar güçlü, yaşadıklarıyla tokalaşacak kadar asil, yaşam öyküsünün içindeki kahramanlarla düşman olmayacak kadar da olgundu. Çocukluğundan bu yana kendi aydınlığını hep kendisi yarattı. Katlanması zor ihanetin kapkara gölgesinde fesatlık ve nankörlüğün bedelini ödeyip ?Vebalini sorgulamadı. İnsan, insanca yaşamayı ve yaşatmayı beceremiyorsa bile hatasını kabul edecek kadar kendine dürüst olmalı. Fedakârlığın ve hoşg