Artık iyi bir dövüşe hazırım. İnsanların, tarih hiç yaşanmamış gibi rahatça hayatlarına devam etmelerine izin veremem. Gerçeklerle yüzleşme vakti geldi." O, daha fazla kurban, daha fazla kan istiyor. İntikamın kokusunu içine çeken Kızılderili Katil için hep daha fazla gerekiyor. Korku ve öfkenin kol gezdiği Seattle sokakları, beyaz bir aile tarafından evlat edinilen Kızılderili John Smith'in, yerliler üzerindeki tüm haksız şiddetin sona erdiği bir dünyanın ortasında yaptığı ölüm dansına tanıklık ediyor.

İçlerinden bebekler gibi ağlayarak öldüler hepsi de. Uğruna öldükleri, uğruna savaştıkları şeyi unuttular. İnsanın anlayabileceği şeyleri düşündüler. Bir arkadaş yüzünün hasretiyle öldüler. Bir ana, bir baba, bir kadın ve bir çocuk sesini duymak için inleyerek öldüler. Doğdukları yeri son bir kere daha görmek, son bir kere daha görebilmek için yürekleri acıyarak öldüler. Yaşamak için derin iç çekişlerle, sızlanarak öldüler. Neyin önemli olduğunu biliyorlardı. Hayatın her şey demek olduğunu biliyorlardı. Hıç

Spokane Kızılderili rezervasyonunun yüz on bir yıllık sakin geçmişi, gitarı ve takım elbisesinden başka hiçbir şeyi olmayan siyahî bir yabancının ortaya çıkmasıyla değişir. Bu adam, şeytanla yaptığı anlaşmayla ölümünü ertelemeyi başarmış efsanevi blues gitaristi Robert Johnson’dur. Johnson’un tılsımlı gitarını genç bir hikâye anlatıcısı, toplumla uyumsuz bir müzisyen olan Thomas Ateş-Yakar’a vermesiyle büyülü bir serüven de başlamış olur. Rezervasyon barlarından köy tavernalarına, Seattle’ın asfalt yolların

Dünya bizleri kurtarma ve bize iyilik etme aşkıyla dolu insanlar tarafından hep kana bulandı. Tarihteki bütün savaşları yürekleri iyilikle dolup taşan, kendini bir dava uğruna feda ettiğini düşünen kurtarıcılar çıkardı. Hitler Almanları, Stalin işçileri, Mao köylüleri kurtarmak için dünyayı kana buladı. Milyonlarca insan kurtarıcıların şefkat dolu ellerinde can verdi. Onlar hep “biz” dediler, hiç ben deyip kendilerini düşünmediler. Ama bilim, zenginlik, hayatı kolaylaştıran, yaşanır kılan her türlü buluş

Yargılama olmadan infaz olmaz. Bu, hukuka olan güveni sarsar. Elbette benim yargılamam da yapıldı. Tanıklar dinlendi (insanlığı temsilen birkaç insan; iş arkadaşlarım, eski flörtüm ve annem) ve yargılama sonunda hüküm, sanığın (benim) yüzüne karşı okundu: Aşağıda yazılı kimlik bilgileri teyit edilen sanık Genç Adam´ın kendisine emanet edilen insanlığı kaybetmek, medeniyet yardımıyla bile içindeki kötüyü dizginleyememek ve kökleşmiş habasetini topluma yayma istidadı taşımak suçlarından, Ceza Yasası´nın Evren

Bu edebiyattı, Sonia. Sen tam vaktinde kaçmıştın, orada değildin. Babil´in su kenarlarında oturup ağlamadın. Sen bunları sadece okuyarak öğrendin, bu aynı şey değil. Kudüs´te, Styon Dağı´nda ölen bir kişi, ağrıyan dişin kadar bile üzmez seni. Bunları yaşamayan anlayamaz. Terör, vahşet, bunalım, tain anlamıyla hem de. İstatistikler kan kaybetmez. Nedir önemli olan? Ayrıntılar. Sadece ayrıntılar önemlidir... "Hâlâ büyük dünyalara ve küçük bayraklara inanıyor musun?" "Yok, hayır inanmıyorum." "Gözünü açtığıma

Yan hücreden gelen ağlama sesiyle döndü düş sıcaklığından soğuk gerçekliğe. Koridorun diğer ucundaki hücrelerde neler olup bittiğini anlamakta zorlanmadı. Bu kez bağırma sırası hayata dönemeyenlerindi. Bitti dedi diğer hücredeki ağlayarak. Gecenin ortasına düşen Bitti sözlerini ne çok duymaya başlamıştı Hüseyin. Bitti günlerce süren ya ölüm orucuydu, ya da asmaktı yalnızlığa kendini. Asmış diyen bir başka ses vardı koridora düşen. Hayır, hayır, çıkarın beni buradan, delirmek istemiyorum. diye bağıran diğer

(...) Birkaç yıl boyunca, hatta Marksizm´i reddettikten sonra bile sosyalist olarak kalmaya devam ettim; eğer sosyalizmin bireysel özgürlüklerle kaynaşabilmesi mümkün olsaydı, bugün hala sosyalist olabilirdim. Çünkü siyasal ve sosyal açıdan herkesin eşit olduğu bir toplumda gösterişsiz, basit ve özgür bir yaşam sürmükten daha iyi bir şey olamaz. Fakat bunun sadece çok güzel bir hayal olduğunu anlamam çok uzun sürdü. Yani, özgürlüğün eşitlikten daha önemli olduğunu, eşitliği gerçekleştirme girişimlerini

I. Dünya Savaşı patlak verdiğinde henüz 12 yaşındaydım; savaş yılları ve sonrası benim entelektüel gelişimime pek çok bakımdan damgasını vurmuştur. Bu yıllar beni genel geçer fikirlere, özellikle de siyasi fikirlere karşı eleştirel bakar hale getirmiştir. Şüphesiz o günlerde, savaşın ne demek olduğunu bilen insanların sayısı çok azdı. Ülkenin her yanında, savaş çığırtkanlığı yapanlardan uzak çevremizin bile katıldığı, kulakları sağır edene bir vatanseverlik yaygarası vardı. Savaştan önce, bizim çevrenin pek

Komisar´ ın hikayesi 1950´ lerin tatsız günlerinde başlar. Stalin Kremlin´ dedir. KGB ile CIA müthiş bir savaştadır. Soğuk Savaş ısınmaktadır ve Dimitri Bir Numaralı Düşman´ a aşıktır. Amerika´ yı büyük ülke yapan her şeye hayrandır: Brooklyn Dodgers takımına da, üstü açık Cadillac´ lara da, Life, Time, Fortune dergilerine de, pembe flamingolara da... Birinci sorunu, ABD´ ye saldıran parlak bir Sovyet casusu olarak görevinin, ABD´ yi fethetme planları yapmak olmasıdır. İkinci ve daha vahim sorunu, kendi kus

Sosyalizmin teorisini kuranlarla ilgili en gereksiz ayrıntılar dahi bilindiği halde, kapitalizm hakkında hiçbir şey bilinmez. Kapitalizmin bir teorisi, bir fikri olmadığı sanılır. Totaliter -insan karşıtı- teori ve rejimler bir bir çökerken, insan hayatını ve insanın yaratma gücünü merkeze almış kapitalizmin; fikirden, felsefeden yoksun olduğu zannedilir. Bütün bu kanaatlerin aksine kapitalizm, özgürlük fikri üzerine kuruludur. Yirminci yüzyılın düşünsel alandaki en özgürlükçü tavırlarından birini sergileye

1905´te St. Petersburg´da doğdu. Asıl adı Alişya Rosenbaum. Çocuk yaşta kendini Büyük Savaş´ın içinde buldu. Yaşadığı savaşların biri düşmana karşıydı. Diğeri de bireye karşı. Çocukluğu kolektivizmin doğuşuna tanıklıkla geçti. Devrimi, kırmızı renkli bayrakları, Lenin´i, Stalin´i gazetelerden okudu. Etrafında olup bitenleri hiç sevmedi. Leningrad Üniversitesi´nde tarih okudu. Aristo´yu, Eflatun´u Rusya´nın en değerli hocalarından öğrendi. 1925´te mezun oldu. Annesinin Amerika´da akrabaları vardı. Onların ya

Burak kuru kuruya sinema tarihini veya sinemanın kamuoyundaki görkemli etkisini değil, sinemanın ta kendisini seven sinema yazarlarındandır... Seyrettiği filmin öyküsünü kendi öyküsü gibi gören, beyazperdeden içeri, öteki dünyaya dalıp geçen sinema yazarlarındandır. Yumruklarını sıkmaz, kendini kasmaz... Sever, sevişir filmlerle. Al Pacino´yu filan dost bilir kendine... İşte bu yüzden şimdi bir de Burak´ın kamerasından Hollywood´u okumak benim için apayrı bir tat. -Haşmet Baboğlu- Burak Göral biz

Kamusal alan, sivil toplum, cumhuriyet, demokrasi, laiklik gibi terimler günümüz sosyal ve siyasal hayatının başat unsurlarını teşkil etmekte. Fakat bu kavramları gerçek anlamlarında mı kullanıyoruz, yoksa sahip olduğumuz duygu ve düşüncelerle içselleştirdiğimiz korkular her birimizin kafasında farklı terminolojilerin oluşmasına mı yol açıyor? Sivil Toplum, Aydınlar ve Demokrasi adlı çalışmasında Prof. Dr. Ömer Çaha bu kavramları eleştirel bir yaklaşımla ele almakta, her birini analitik bir çözümlemeye tabi

Son derece parlak genç bir mimar olan Howard Roark mimarlık okulundan, hem de son senesine gelmişken kovulur. Gerekçesiyse okulun geleneksel düzenine uygun çizimleri reddetmesidir. Roark okuldan kovulmasını engellemek adına hiçbir şey yapmamakla beraber, aklında bir tek istek vardır: Herkesin yüzkarası olarak nitelendirdiği, sıradışı çizimleriyle sadece bir süre halkın ilgisini çekebilmiş, son zamanlardaysa hiç de gözde olmayan, Roarkun hayranlık duyduğu mimar Henry Cameronun yanına gidip onunla çalışabilme