Hikmet sevgisini, fikrî dünyalarının referans noktası olarak gören bütün düşünürler belirli bir hiyerarşik düzenin varlığını kabule meyletmiş görünmektedirler. Bu hiyerarşinin en önemli unsurlarından birisi, kuşkusuz insandır. "Kendini bil!" ve "Kim kendini tanırsa, Rabbini tanır." şeklindeki hikmetli sözlerin işaret ettiği ufuk, insanın bu hiyerarşideki konumunun tespitinin ne kadar önemli olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. İslam Düşünce Geleneği'nin en önemli isimlerinden birisi olan Fahreddin

Mantık, doğruyu yanlıştan ayırt etmenin ölçüsü; zihni, yanlıştan korumanın tekniği; doğru, sağlam ve kesin burhani delilleri göstermenin kıstası; ilimlerin yol ve metot gösteren rehberi olduğundan dolayı önemi ve değeri tartışılmayacak kadar açık olan bir alet ilmidir.

Farklı dil, din ve ırk tasavvuruna sahip insanlar arasında yüzyıllarca esenlik ve barışı sağlayan İslam dini ve medeniyeti şimdilerde niçin yitik konumunda ve yeniden diriltmek için neler yapabiliriz? Filozoflara göre, insanın amacı dünyada mutluluğu (tahsilu's-saada) elde etmektir. Tanrı, insanlara dünyada refah, ahirette felahı sağlayacak ilkeleri (ed-Din) farklı zaman ve mekânlarda, farklı dillerde farklı uygulayıcılar (nebi/rasul) aracılığıyla göndermiştir. O halde mutluluğun elde edilmesi öncelikle Tan

Kötülükler din mensupları ve teistler için mutlaka izah edilmesi gereken fenomenlerdir; çünkü teist bu dünyanın Tanrı tarafından yaratıldığını ve O'nun sonsuz iyilik, bilgi ve kudret sahibi olduğunu iddia etmektedir. Ancak diğer taraftan değişik türden kötü ve acı verici durumların varlığı da ortadır. Mutlak bilgisi sahibi ve mutlak iyi olan Tanrı'nın bu kötülüklere izin vermesi makul müdür? sorusu teistlerin kaynağı olan, yani sorunun sorulmasına yol açan olay ve olgular son derece can yakıcı ve bütün insa

Bireyselleşme süreci kendimiz olabilmek için kendimizle çok açık olarak yüzleşmek cesaretini göstermeyi gerekli kılmaktadır. Kişiliğimizin beğenmediğimiz karanlık yönlerinden kaçmak, onları dışa yansıtmak ya da onları değişik meşruluk maskelerinin arkasına saklamak hiçbir şekilde bireyselleşme sürecinin gelişimine katkı sağlamamaktadır. Bilakis böyle bir tavır bizi kendimize yabancılaştırmakta ve kişiliğimizin tek boyutlu ve çocuksu düzeyde kalmasına neden olmaktadır.