Ahmet Uluçay'ın sinema yolculuğu imkânsızlığın içindeki imkânın keşfidir bir bakıma. Filmleri, çocukluğun bakir, kural tanımaz, hayalbaz iklimine bir yolculuk vaadidir. Çocukluğunu, korkularını, düşlerini, cinlerini kovmadan, onlarla bir arada yaşayan Uluçay, eşyayla, ışıkla, gölgeyle, düşlerle oynadığı gibi kavramlarla da oynar. Referansını hep kendine veren Uluçay'ın filmlerinde hiçbir zaman binilmeyen -umudu, özlemi, uzakları çağrıştıran- tren, aslında Uluçay'ın kendine yolculuğunun imgesi şeklinde oku

Uluçay'ın vizörü, hayatı, büyüyememiş ya da büyümüş ama çocuk kalmayı tercih etmiş bir gözün gördüğü şekilde yansıtır. Ayak bastığı her yer onun için bir Cinecitta'dır. Fellini gibi o da ?gizli hazinem' diye adlandırdığı çocukluğundan yola çıkarak filmlerini çeker. Dünyaya bakışına yansıyan naif, çocuksu ve masum yan, sinemasına da sirayet eder. Filmlerinde, yüzeydeki basit hikâyenin gerisinde, bir çocuğun düşleri, kâbusları, yetişkinlerin dünyasında yetişkin olamamanın endişesi ve hayatını kazanmak ile düş

Ahmet Uluçay'ın Bozkırda Deniz Kabuğu filminin senaryosunu yazma sürecini içeren Küller ve Kemikler, Uluçay'ın filmlerinin bir şerhi, içinde dünyadan azade yaşattığı Yakup'unun anlatısıdır. Ne ironidir ki -oyunlarla, kurgularla çevrili dünyamızdan çok daha sahici bir vaadi taşıyan- öykünün sonu kayıptır. Tıpkı bir tarafı hep eksik kalan, tutunamayan Yakupların yarıda bırakılmaya zorlanmış anlatısı gibi, tıpkı Uluçay'ın bitirmeye ömrünü yetiremediği filmi gibi... Biz düş yoksulu olduk Yakup. Benim sevgili