Birbirine tutunmuş iki küçük el. Verilmiş bir söz. Ve kördüğüm olmuş hayatlar... Kelebekleri seviyorum, diye fısıldadım ağacın üzerine konan beyaz kelebeğe doğru gülümseyerek. Sadece bir günlük olan hayatlarına hâkim olan o özgürlüğü seviyorum. Onlara imrenirken sevmeyi başardım. Sen yokken daha çok sevdim. Senin gibilerdi. Bir vardılar bir yok.