Eğlendirmeye değil, eylemeye geldik. Biz bilmiyoruz. Biz bir hüsranın içindeyiz. Bak, az ya da çok bir şeylerimiz yok mu şu kâinatta? Her şeyden biraz almadık mı payımıza düştüğü kadar? Ufalanıp toz olacak şu dünyadan parsel parsel topraklar almadık mı? Yüksek binalar kurmadık mı üzerlerine? Dünya bizim olsa, gene de gözümüzün görebildiği, midemizin alabildiği, avuçlayabildiğimiz kadarını almayacak mıyız? O halde neden bu hırgür, hırs, doyumsuzluk? Neden bu kadar açgözlü ve pervasızız? Neden "gün bugündür"

Başa dönelim! En başa! "İçimize!" İçimiz, Ki Âdem'den sonra başlayan ihtilal. Yıkılmış bir imparatorluk. Mağlup olunmuş bir savaş. Yenilgi beldesi. Yüzümüze perdah yansıtan, fersah fersah karanlığa yayılan melce! İçimiz, "Kendine iyi bak"malarla süslenmiş, yıllardır uğramadığımız talan olmuş gönül bahçesi. İçimiz, Herkesten sıyırıp, herkesten gizleyip kabuğuna çekildiğimiz sessizlik ülkesi. İçimiz, Dışa yansımayan kurtlu bir meyve. Kökü çürümüş bir gövde. Ve içimiz... Hepimizin içinde bir tufan vardır.

Allah varken, yokluk yoktur... Elbiselerin güzel, eşyalarla çevrili etrafın. Soluk soluğa bir koşunun içindesin. Heybende gaileler, derdin günün, talebin dünya. Halbuki kendini O'na nispet ettiğinde, hiçsin. Vacibü'l vücudun kucağındaki topraksın. O'ndan ayrılışından baktığında, gurbettesin. Üzülme, bu gurbetin bir tesellisi var... Çünkü... Allah varken, yokluk yoktur.

İnsan, vav şeklinde doğar Vav gibi doğup vav gibi kalmak Muhammed'in ümmetine has bir eylemdir. Elif gibi dik durmak için imtihanlara muktedir olmak gerek. Hüzün, Allah'ın zarif gönüllere sunduğu bir lütuftur. Bununla gururlanmak, bununla yaşamak gerek. O ki, hayatı boyunca kahkaha atmayan mahzun peygamber! O ki, kâinatın göz bebeği, O ki, güzellik şahikası, O ki, dünyanın varoluş sebebi iken, Hayatı boyunca vav gibi iki büklüm yaşamışken, İnsan nasıl olur da yakıştırır kendine elif gibi dik durmayı?