İnsanı eksilten kaybedişleri değil, zannedişleridir. Doğduğunda zihninde tek bir oda vardı; yalnızlığının odası, tıpkı senin gibi. Zamanla annesine, babasına, sevdiklerine, hatta sevmediklerine; sesini duyan, onu gören, hisseden herkese ayrı ayrı odalar inşa etti... Tıpkı senin gibi. Her odanın içine anılarını sığdırdı; eşyaları, anlamları, sevinçleri, hüzünleri, ilkleri, sonları... Aynı senin gibi. İnsanlar kayboldukça odalara girmeye çekindi, gerçeklerle yüzleşmekten kaçındı, dehlizlerini kilitledi, yalnı

Düşlerin cennetinde gerçeklerin canı cehenneme "İlkokulda sana öğretilen matematiğin ne işe yaradığını değer verdikçe değerin kalmadığı zaman anlarsın. Türkçenin ne işe yaradığını yazıp yazıp silerken, fiziğin ne işe yaradığını atlamak için uygun uçurumu düşünürken anlarsın. Biyolojinin ne işe yaradığını içine kapanıp hissizleşirken, kimyanın ne işe yaradığını dengen bozulurken anlarsın. İzahın ne işe yaradığını sırf ‘o' dönsün diye gurursuzlaşırken, zamanın ne işe yaradığını geçen günleri sayarken anlarsı

?Akşamki dayaktan kalma morlukları kapatıp sabahleyin sessizce işe giden kadınlara; veli toplantısına yırtık ceketiyle gelip çocuğunun yanında başı dimdik duran babalara; gözünden akan kızıl kana bakmadan çocuklarına bembeyaz süt veren annelere; güçlü avuçlarında güçsüzlüğü biriktirip kendi gizemini hapse atmış adamlara; ölümüne birkaç saat kala gözünü ?keşke'lerle kapatacak ihtiyarlara; ve sırtındaki tırnakları yenice hissedip dudağındaki ?belki'lere çaresizce âşık olan gençlere düş içirmem gerekiyordu..