Asker, Kul Sadri Hoca'nın ellerini çözdüğünde, O da hemen çavuş ile birlikte Semahat'a yardım etmişti. Semahat kendindeydi ama çok kan kaybediyordu. Yüzünü Kul Sadri Hoca'ya çevirdiğinde, onun ilk defa çocuklar gibi ağladığına şahit oluyordu. Kendini biraz zorlayarak kısık bir sesle konuşmaya başladı;-Hocam biliyor musunuz? Benim yedi ay öncesine kadar kullanmaktan nefret ettiğim ikinci ismim Muhsena. Anlamını biliyor musunuz?-Evet, biliyorum kızım. Şeytana karşı kale gibi demek.-Eğer ölürsem hayatımdaki şu

Evlat ne binanın dış kapısı ne de ölen rahibin oturduğu dairenin kapısında herhangi bir zorlama yok. Çelişkili ifadeler veriyorsun. Odada sandalye yoksa bu adamı biri asmış olmalı. Evin her yerinde parmak izlerin var. Hatta getirdiğini iddia ettiğin sandalyede bile... Konuş haydi, bu senin iyiliğine. Hem ne işin var senin o adamla. Senin gibi bir genç, nasıl olurda misyoner bir rahibin sadece senin konuşmalarınla dininden vaz geçtiğini söyler. Belki de o seni allak bullak etti de, sen kabullenemedin ve adam

Sahile doğru gitmek için yürüdüğümüz bu sokakta insan kalabalığının olduğu bir yer fark etmiştim. Biraz daha yaklaştığımızda türbeye benzer bir mezarlık olduğunu anladım. Kadınlar demir parmaklıklarla çevrilmiş mezarın başına toplanmıştı. Kimisi dua ediyor, kimisi mezarın yanında bulunan ağacın dallarına kurdele şeklinde küçük bez parçaları bağlıyordu. Kemal Amca'nın alçak sesle bir şeyler söylediğini fark ettim. Yanına iyice yaklaşıp sordum.