Ahilik, bir Ortaçağ esnaf teşkilâtıydı. Batı'daki lonca teşkilâtının, Türkleştirilmiş ve İslamlaştırılmış bir modeliydi. Aslında, ekonomik bir müessese olarak kurulmuş olsa da, zamanla ekonomik olduğu kadar İslâmî ve insanî renkleri de olan bir müessese mahiyeti kazandı. Ona bu renkleri biz kattık. Nitekim, bu teşkilâtın bir diğer ismi olan fütüvvet; cömertlik, eliaçıklık, mertlik, delikanlılık mânâlarına geliyordu. Daha evvelki devirlerde Bizans'ta, Türk-İslâm dünyasında Selçuklularda bulunan bu müessese,

Merhaba sevgilim, ben hayatının geri kalanı... Sen benim Allah'a olan şükrümsün. Hiçbir zaman gideceğine inanmadım. Dönecek olman da sürpriz değil. Sen hep vardın. Şurada asılı duran anahtarın gibi. Dinlediğim şarkıların sözlerinde, kalabalıkta seni ayırt ettiğim kokuda, yanımda duran yastıktasın. Senin göğsümün içinde bir evin var. Dışarıdan açılmaz, içeriden çıkılamaz. Kilitsiz, ama sadece bana ait. Gökyüzü durağı, aşkın durağı. Orada bütün sorular akla değil kalbe soruluyor, cevapları yine kalpte aranıyo

Duvarı yalnızlık boyalı üzgün bir odadan, gidenin kalanı tek kalemde yere çaldığı o karanlık sokaktan ya da bir bakmışsın, mavisinde kaybolduğun o uçsuz bucaksız denizin en kenarından... Yarım kalan aşklara, paramparça düşlere sesleniyor Umut Güner. Kırık dökük hayallerin elinden tutuyor ve bittiğine inanmıyor hiç. Bilirsin, bitmez çünkü. Sadece gitmekle bitmez. Umut hep vardır, hiç tükenmez!