Geçmiş yaşamının gölgeleri içinde, kaybettikleriyle yaşamayı öğrenen, ellerine bulaşan kanı yüreğinden kopan dizelerle kutsayan Devran. Destan. Bedenin arafında sıkışıp kalmış, ruhu ikiye bölünmüş bir adam ve her iki yaralı ruha da şifa olacak bir kadın. Ben Devran, Kaleminden satırlara aşk damlayan. Dününü bir avuç külle sonsuzluğa uğurlayan. Kalbinin atışını hiçe sayan, canı yanan, yarasına tuz basan, yitik Devran. Ben Destan, Devran'ın bittiği yerde başlayan. Kalemini kırıp eline silah alan. Yarınını bir

Bu Aşk Sizi Derinden Sarsacak Çünkü Bir Adam Bir Kadının İlk Önce Anneliğine Vurulacak! Bir kadının meneviş gözlerine düşen aşkla sınanacak asi yüreği... Aşkının miladını ise belirleyecek en Kutsal'ı... Bir adamın gece karası gözlerine düşen aşkla sınanacak cesur yüreği... Aşkının miladını ise belirleyecek onun en Kutsal'ı... -Hakim- Yedi düvele sürdüm namımı. Eyvallah etmedim, baş eğmedim. Bir deli yangına tutuldum da aşka selam durdum. Ellerindeki ateşte kavurdum umudumu, tenindeki alevde doyurdum

Aşkı hiç tatmamış bir adam ve aşkı silah olarak kullanan bir kadın... İntikam kor bir ateşti; bilinmezliğe sürükleyen ve her daim biraz daha yakın. Hayal, intikam ateşiyle ve tunçtan bir demir gibi şekillendirmişti yüreğini. Umuda dair ne varsa küle dönüştürmüştü. Son avını seçtiğinde ruhundaki tüm hayalleri serbest bırakmıştı. En büyük darbeyi aşkla vuracaktı. Ama unuttuğu bir gerçek çabuk hatırlattı her şeyi; kader koca bir labirentti. Sona ulaşmadan önce çıkmaz bir sürü sokağa sürüklerdi sizi... Acaba