Rivayet odur ki, şehr-i Istanbul'da gözlerini gökyüzüne çeviren bir delikanlı, hemen oracıkta âşık oluvermiş gümüş ışıklarıyla şehrin üstünü örten Ay'a. Ay'ın da kendisine âşık olduğunu hiç bilmeden, her gün onu görmeyi dileyerek yaşayıp gitmiş. Ta ki bir gün Ay, ışıklarını şehrin üstünden çekene kadar... Delikanlı artık ay ışığından yoksun Istanbul sokaklarında, izbelerde, dehlizlerde aramış sevdiğini. Sonsuz bir gecede, onun ışığında sonsuz bir uykuya dalmayı dileyerek... Harun Candan, üçüncü romanı Yar

Her gün pek çok şey bekliyordum; gelmek bilmeyen otobüsler, randevusuna geciken sorumsuz arkadaşlar, bir türlü demlenmeyen çay, zamanın yavaşladığı sıkıcı dersin bitimi... Fakat daha önce annem hariç herhangi bir kadını özlemle beklemişliğim yoktu. Sesi rehavi makamında bestelenmiş bir Gizem vardı. Fesleğen kokusu, Galata Kulesi'nin gölgesi, şekersiz çay, sutyen askısının laciverdi, martı sesleri... İlahiyat okumaya gelen çocuğun başını döndürdü... Âşık, maşukadan başka her şeye kör olandı. Sonra Lâl çıktı