Bir ozan, ne kadar soğukkanlı, ne kadar çözümleyici düşünceler öne sürerse sürsün, şiirinden bağımsız kalamaz. Şiir, ozanın gönül ve kafasındaki mekânın tamamındadır: Havaya karışır, rengine boyar, üstüne siner. Öte yandan, isabetli yargılar da, uzgörüler de, ustalıklı çıkarımlar da ozanın üzerine farz değil. Ondan beklenen, en geniş anlamda duyması ve duyduğunu sese dönüştürmesidir: Anadilin avazında, ulusun yankısında, bir de kişioğlunun gönlünde duyulan sese. Süleyma

Süleyman Çobanoğlu, ilk kitabı Şiirler Çağla (1995) ile hem yoğun tartışmalara yol açmış hem de takındığı şiirsel tutumu sürdürüp sürdüremeyeceği konusunda merak uyandırmıştı. 14 yıl sonra, 2009'da gelen Hudayinabit, hem bu spekülasyonlara esaslı bir cevap verdi, hem de şairinin Türk Şiiri'nde açtığı alanı genişletip pekiştirdi. Hudayinabit, özü itibarıyla çağdaş Türk Şiiri'nin ilk dönemine bir saygı ifadesidir: Şair, Türkçe konusunda duyarlı ve kıskanç, yazdığı ve yayınladığı her bir dizeye karşı titiz ve

Süleyman Çobanoğlu bu kitapta da yer alan şiiri "Lamba"yı 1990'da Dergâh dergisinde yayınladığı zaman, getirdiği ses ve yenilikle, ısrarla sürdürdüğü şiirsel tutumla dikkatleri çekti. 1995'te ilk baskısı yapılan Şiirler Çağla, beraberinde çağdaş Türk Şiiri'nin son büyük tartışmasını da getirdi. Henüz doğuşunu tamamlamadan yok sayılan, son dönem şairleri nezdinde aceleyle gömülen yeni hece şiiri, Şiirler Çağla ile birlikte, beklenmedik bir dönemde umulmadık atılımını yaptı. Eğer, Büyük Türk Şiiri'nin ulusal

Bana şiir gelirken toprağa şimşek gelir Ölürkenki o gülüş, tutsak dirilten umut Çiğnenmiş güller gibi kara yere saçılmış Ölmüş ozanlar gelir, gönlü kor yüzü bulut Ey kişi, ey maroken, ey mersedes, pangonot Ey yalan, ey alçalma: çiftleşir, vergi verir Ey yoksulun kanına ekmeği banan hoca Ey çorak dağlarında yalvaç taşlayan kibir Yağdırıp duruyorken esirgeyen o Tanrı Bana şiir gelirken söyle sana ne gelir.