Hayrettin ve arkadaşları, bu yıl biraz daha büyümüşler. Araya giren üç aylık tatil, onların çenesini bir hayli açmış. Hem kendi aralarında muhabbet etmekte hem de okula yeni gelen Sosyal Bilgiler öğretmenini beklemekteler... İşte beklenen o an geldi bile... Sınıfın kapısı yavaş yavaş açıldı. Bilin bakalım içeriye kim girdi? Bu gizemli misafir, ne amaçla buradaydı? İlerleyen sayfalarda kahramanlarımızı daha hangi sürprizler beklemekteydi? Hayrettin'in telefonundaki profil resminin gizemi neydi? Tüm bu soru

Pazardaki Dudu teyze kadar olamasak da onu bayrama kadar bol bol yedirdik, içirdik. Gofretimizi ve dondurmamızı bile onunla paylaştık.Yalnız, itiraf etmeliyim ki tosuncuk, dondurmayı benden daha hızlı yiyor. Öyle yalaya yalaya, ısıra ısıra filan değil, tosuncuk onu bir lokmada- daha doğrusu, bir dil dolamada- yutuyor. Evet, yanlış duymadınız... Tosuncuk, dilini fillerin hortumunu kullandığı gibi kullanıyor, dondurma külahını bir hamlede ağzına atıyor.

Demir aldığımız limandan yelkenleri fora ettiğimizde gözlerimiz ışıl ışıl, kalplerimiz kıpır kıpırdır. Bizi sürprizlerle dolu mutlu bir geleceğin beklediğine inanırız. Dümenin başına geçer ve Bekle beni dünya! deriz. Oysa aradıklarımızın geride kaldığını fark etmeyiz. Yanıbaşındakine kör kesilir insan. Başkaları, başka şeyler, başka yerler, başkası gibi yaşamak... Nasıl da cazip gelir, süslü görünür... Kendinden uzaklaşan insanımıza bir kendini hatırlatış Marka Benim'deki öyküler. Hayatımıza dokunan, bizi