Bu topraklar, artık ne isimlerini ne de varlıklarını bildiğimiz daha anlatılmayı bekleyen Koçanis köyü gibi nice köyün sessiz ağıtları ile dolu. Yaklaşık 6 yüzyıl Nasturîlerin metropolitlik makamı olan Koçanis köyünü, 1915 felaketi vurduğunda, gözyaşları ile terk edilen evlerin yeni sahipleri Kürtler olmuştu. 1993 yılında ise Koçanis köyü yakılırken, bu defa yeni sahiplerinin de gözyaşları ile gidişine tanık oldu. Başkalarının bahtsızlığı üzerine kurulan hiçbir medeniyet sakinlerine mutluluk getirmedi. Zo

90lı yıllarda Türkiyenin doğusunda yaşananların üzerinden henüz 20 yıl geçti. Evleri, köyleri boşaltılan insanlar, bir daha eskiye dönemeyecek şekilde, derinden değişen hayatlar yani kısaca karanlık yıllar. Bugün, zorunlu göçle topraklarından koparılmış insanların konu edildiği akademik çalışmalar, kitaplar, istatistik veriler bulmak hiç zor değil elbette. Ancak tüm bu çalışmaların ana meselesi göçün yarattığı yoksulluk, işsizlik, suç oranlarındaki artış. Peki ya insanlar? Kayıpları, özledikleri? Hiçbir