Bu kitap, gönül öğretmenin Niyazi Mısri ile yakaza halinde yaşanmış gerçeklerden bir kesittir. Bu bir roman değildir. Hikaye ve deneme de değildir. Kitabın türünü ben de bilmiyorum. Cümlelerimi savruk bulabilirsiniz. Gönlümün savrukluğundandır... Aziz Niyazi farklı zamanlarda geldi, bu satırları yaşattı ve yazdırdı. Bana Aşka gel! Birlik yurduna, öze dön. Dedi. Ben de onun bu çağrısını sizinle paylaşıyorum. Kitaptaki bütün güzellikler ondan, eksiklikler bendendir. Tuşlara vuran odur, ben değilim! Ha bir de:

Biz eczacılar büyük bir birikime sahibiz ve elimizde çok önemli, değeri ölçülemez bir algı var: GÜVEN. İnsanlar sağlıklarını emanet edecek kadar güveniyorlar bize, saygı duyuyorlar. Toplumun gözünde ayrı bir yerimiz var. İnsanların yaşam kalitelerini artırmaya yönelik hizmet veren bir mesleğin mensuplarıyız. Elimizde böyle bir güç varken neden bu algıyı daha da sağlamlaştırmayalım? Bizi ayakta tutacak, vazgeçilmez ve sürdürülebilir kılacak olan işte bu algıdır. Tabii biz değişime ayak uydurabilir ve kendim