Gülhatmi, Türkçenin ferah bağlarında huzurla soluklanmak, billûr gibi nehirlerinde bilgelikle yıkanmak, nazenin rayihalı çiçekleri arasında keyifle dolaşmak, emsalsiz letafetteki konaklarında konaklamak, envaiçeşit helal nevalesini tatmak için eşsiz bir fırsat. Bu roman hem dilek ağacına asılmış düğün mendili hem mana derinliklerinde kendini yitirmişlere uzatılmış bir derviş eli hem de ölüm çukurlarına bırakılmış nice hayal varsa hepsine hayat olabilecek pir nefesidir. Gülhatmi'ni okuduktan sonra bütün kır

Kadehi yudumlamış, kabrinde cennet kandilleri yanan, kan damlayacak yanak kadar taze bir bedeni sürükleyenler kadim mezarların kavislerinden geçtikçe daha çok nefes nefese kalıyorlardı. Kuşlar çayır türkülerini söylemeyi bırakmış, rüzgar soluğunu tutmuş, cümle can bu üçünün civarında durmuştu. Hayat ve memat hiç bu denli yakın dahası bu denli hararetli olamamış, hararetlerini hareketleriyle karamamıştı. Mezarından çıkarılan vücut hala sıcak, onu çıkaranlarsa tanımsız halde cesur... En öz öğüt olan ölüm etr

Dünyadan bıkmadıysan anlayamazsın bu hikayeyi. Bedenin yük değilse sana ve ruhunun ışığı yol rehberi olamamışsa kırgın gönlüne, başını alıp da hiç bilinmeyen bir âleme gitmeyi arzu etmemişsen, burada bırak beni dinlemeyi. Ama sahte dostluklar, sahte aşklar, sahte mutluluklara çadır eylemişsen gövdeni, gel benimle. Bu bir fırsat... Hazırlan kervan yola çıkıyor birazdan. Yol çetin, karmaşık bir o kadar da müşkül; fakat tahammül edebilenler için yolun sonu ödül, avuç avuç gül. Önce aday, sonra adak olursan ada