Belleği, bizi biz yapan hikâyelerle dolu İki Dünyanın Ustası'nın. Bir yolculuğu anlatmak değil isteği. Kendisiyle yola çıkmanı, denizleri binbir zahmetle aşmanı, kuyularda dolaşmanı, yolun kalp atışlarını duymanı istiyor. Nice ölüye yurt olan ulu Kızıl Çınar'ın kovuğuna, oradan kum fırtınasını büyüten sonsuz çöle, kebikeçlerin ve kitapların evi Babil Kütüphanesi'ne ve bir türlü hatırlayamadığın rüyalara. Daha hikâyenin başında "Neden buradasın?" diye sorarak üzerine harflerden ve bakışlardan bir ordu salıyo

Bu sümsük atı kovalım ey aziz, bu süslü kraliçe gibi halıyı Dizimiz çürüsün, topuğumuz şişsin, alnımız yaralansın Sırtımızda yetimler oynasın, camide azarın işi ne Bürokrasinin canı cehenneme, aman vermez siyatiğin Ontolojinin, köşk maymunu estetiğin, ayyaş istatistiğin Secdeyi uzun tut biraz, çöksün içimizdeki kibir iskelesi Aşkla al tekbiri, avazını onar, omzun böyle Zülfikâr gibi Allah diyelim ey aziz, yatalak anamız canlansın evimizde Allah diyelim kanasın göğsümüzde sevgilinin kalbi Terimiz birbirine d

İnsan neden hikâye anlatma ihtiyacı hisseder? Öykünün kökenleri, doğası bugünün yazarı için imkân mıdır yoksa aşması gereken bir engel mi? Hikâyeyi gören, öyküyü kuran, en sonunda bütün bu birikimi okura emanet eden öykü yazarı, bu modern edebi formla hesaplaşmalı mıdır? Aykut Ertuğrul, öykü yazma deneyimini örnekler etrafında tartışarak, bir yandan çağdaş Türk öykücülüğünü yorumlarken, diğer yandan geleneksel dönemin hikâye anlatıcılarının bugünün dünyasındaki anlamı ve karşılığı üzerine düşünüyor. Öykü ku

Ocağın etrafında toplaşıp ninesinin sesinden masallar dinleyenler dünyadaki günlerini sürdüler. Bizse az gittik uz gittik, dere tepe düz gittik, bu günlere eriştik. Öykü durur mu o da gitti, pek badireler atlattı, pek vadiler aştı. Arada bir çığır açıldığı olduysa da, masalların o eskimeyen sesi dönüşerek öykülerde kendine yer edinmeyi daima başardı. Epiğin güçlü kökleri süzüle süzüle ince ve zarif yapraklara dönüştüler. Mitler ve masallardaki kahramanlar don değiştirip üzerlerine zamanımızın kıyafetlerini

"Kökleri çok derinde olan hikayeler yazıyor Aykut Ertuğrul. Zamanlar arası dolaşan bir gezgine benziyor. Kahramanları seviyor, muhtemelen kendisi bir kahraman ve kendi kahramanlığını bu şekilde gizliyor. Elindeki kılıcı kalem gibi gösterecek kadar mahir bu konuda.Dördüncü öykü kitabında yeni bir serüvene başlıyor. Dinlenmiş, atını mahmuzlamış, kalemini kuşanmış. Başlangıçların Sonsuz Mutluluğunu yaşamaya hazır. " - Güray Süngü Onun öyküleri ;ileri çağırarak geri döndüren,durmanı isteyerek hareket ettiren

Aykut Ertuğrul öyküsü diye bir tür var artık. Kurduğu binbir dünya ile öykülerinde fantastiği, geleneği, mizahı, kederi, acıyı, dünyaya dair meseleleri, dünyaya dair olmayan meseleleri, zamanı, zaman ötesini ve bunların da ötesini iç içe kullanan bu genç adam, okurlarını heyecanlandırmaya devam ediyor. Bir yandan da o heyecanın farkında olarak muzip bir şekilde sesleniyor sanki okuruna; sakin olun. Bu daha üç.

Bu kitaptaki öyküler elbette mümkün öykülerin en iyileri değiller. Hadi kabul et, sen de zaten mümkün okurların en iyisi değilsin. Dur! Anlaşabiliriz, öyleymiş gibi yapabiliriz! Bir süreliğine -miş gibi davranmanın kime ne zararı var? Kurmacanın kendisi büyülü bir oyun değil mi? Tam da böyle! Mümkün oyunların en iyisi hem de. Hadi gir içeri! Çünkü içeride, yolları çatallanan bahçede kör bir kuyuya rastlayabilir, kuyunun başında kendini, tanımadığın bir adamla, sonsuz bir yolculuğa çıkmanın kahramanca olup