Nalan Güven, Gönül Kapısında Bir Elifte olduğu gibi bu kitapta da derinden derine köklerinden kopmanın sancısını hisseden, manevi bir arayışı olan ama ne aradığını tam olarak bilemeyen, içimizden biri mesabesindeki karakterlerine bir defa yola koyulunca ihsanların nasıl da peş peşe geleceğini gösteren bir yol hikayesi yaşatıyor. Çocuklara duyduğu muhabbetle çocuk doktoru olan ama kendi evlacını kucağına alamayan Aslı Kariye'den Kudüs'e uzanan bir yolculukta umduklarından çok daha fazlasını buluyor.

Mihnetten zevk almaya başladın mı, aşk yürürmüş damarlarında bir yol bulup. İlk kez aşkın peşinden gidiyordu, bilmeden. Yola çıkış hakikate ulaşmak için ilk adımdı. En yükseklerdeydi işte... Biliyordu, daha da yükseği vardı. Yerlerin ve göklerin sahibine ulaşmak için bekliyordu. Bir melek kanadında, bir su damlasında, adını zikretmişti her vakit. Biliyordu, O kulunu hiç bırakmazdı. Rüzgârın esintisi vurdu yüzüne, savrulan örtüsünü tekrar doladı başına ve o dem duydu en sevgilinin çağrısını kula

Biliyordum, öyle kolay değildi seni sevmek! Sessizce biriktirdim seni yüreğimde... Bir anlık bakışını yakalayabilmek uğruna Gözlerine hapsettim umutlarımı. Tek özgürlüğüm düşlerim oldu. Şikâyet değil, ben gönüllü seçtim hayallerimi. Ben unuttum çoktan, gözlerin ne renkti, en çok hangi rengi severdin, en beğendiğin şair kimdi? Ben unuttum çoktan, seni gördüğüm mevsim hangisiydi ama şu çalan şarkı kulağıma gelmeseydi... Ayten, yüreğinizi yakacak hikâyesi ile kadın olmanın gurunu, kadın olmanın dayanılmaz ağ

Ben, Elif. Kırk yaşıma değin kendi dünyamın içinde neden, niçin sorularıyla boğularak isyan eşiğine gelmişken, hiç ummadığım bir zaman diliminde sadece kendi cevaplarımı değil, tüm evrenin cevaplarını da buluverdim. Öğrendim; herkesin bir hikâyesi varmış... O hikâyeler ki dünya ateşinde yanıp yok olmamızı sağlarmış. Bedenin hiçliğinden çıkıp, varlığımızın sebebine vakıf olmamız için çok gözyaşı dökmek lazımmış. Hepimizin sınavı, o hikâyelerde saklıymış. Öğrendim; Aşk ile dokunmak ve Aşk ile yaşamak gerekmiş