"Artık geri dönemezdim. Göğsünü dolduran nemli saçlarını koklamak isteğiyle başımı ona yaklaştırdım.  Koluyla beni itti. Birden kızdım: – Nalan, dedim, senden sadece bir fedakârlık istiyorum... Görüyorsun ki, yanıyorum... – Kenan... Delisin... Normal değilsin... Seni mazur görüyorum... Fakat daha fazla ileri gitme!.. – Merhametin bu noktada kalıyor demek? Sonra bu haksızlığını anlayacaksın ve pişman olacaksın!.. – Sus Kenan! – Susmayacağım... Tek bir kere benim olacak mısın?"

Varlığıyla bütün kalbimi ve hayatımı dolduran sevgili adam! Onun bu türlü acı çekmesi ve teselli araması beni perişan ediyordu. Benden ne istese vermeye hazırdım. Sırf avunsun diye canımı bile fedaya hazırdım. Ah! Bütün bu şeyleri ona söylememek, benim için değerinin ne olduğunu anlatamamak, susmak, hep susmak!.. İşte asıl dayanılmaz şey buydu.

Vedat heyecandan kısılmış bir sesle: Fehiman!.. diyebildi. Devam edemiyor, tıkanıyordu. Birden onun başını göğsüne çekti. Vücudunu kollarına aldı. Yüzünü saçlarının arasına sokarak: Beni bağışla!.. diye hıçkırdı. Fehiman hâlâ inanamıyor; iki uzun yıldan sonra, bu çok sevdiği ve sıcaklığını, kokusunu çok özlediği göğüse sokulduğuna inanamıyordu.