Eğildiğimde Kadife Durağı'nı görüyorum. Gözlerine muzip kuşlar birikiyor. Göz ediyorsun bana yarı karanlıkta. Gözlerinin ışıltısını bütün siyahlar içinde seçiyorum. Belki gömlek cebinde, kağıtlar arasında ve tam da kalbinin üstünde atıp duruyorum. Ve öyle gürültücü bir kalbin var ki sabahlara dek uyuyamıyorum.

Sesi ta yüreğinde gelmiyor. Sözcükler ağız boşluğunda hatta dudaklarıyla dişleri arasında çarçabuk yapılıyor, birbirine bağlı minik zincir halkaları gbi şangır şungur boşanıyor. Ne söylediği anlaşılıyor ne de söylediğinde bir mânâ var... Hep üst perdeden konuşması da cabası... Bir şey diyecek olsam konuşmaya konuşmaya sesim çıkmaz olmuş. Yağmurda kalmış yavru kediler gibi miyavlıyorum konuşmak yerine. Adam yerine koymuyor bu yüzden beni. Çok konuşuyor çok...