Klasik Türk edebiyatının düz yazı vadisi, Türkçenin bugüne ulaşan ifade kudretini kazanmasında ciddi pay sahibi bir gelenektir. Asırlar boyu şiirin gölgesinde kalan Osmanlı nesrinin, gerçekte şiire yakın bir tadı, hatta kimi örneklerinde onu kıskandıracak bir ahengi vardır. Osmanlı edebiyatının sanat gücünü tam anlamıyla kavrayabilmek, Türkçenin asırlar boyu ilmek ilmek dokunduğu klasik nesir metinlerini de tanımaktan geçer şüphesiz. Eski edebiyat alanının üç değerli bilgini tarafından hazırlanan Klasik Dön

Kısâs-ı Enbiyâ, Dede Korkud, Edviye-i Müfrede El-Ferec Ba'de'ş-Şidde, Ta'bîr-nâme, Gülistan Tercümesi, Tuhfe-i Murâdî Zübdetü'l Beyân, Tazarru'-nâme, Tezkiretü'l-Evliyâ, Heşt-Bihişt Latîfî Tezkiresi, Dîbâce-i Dîvân-ı Lâmi'î, Der-Medh-i Pîrî, Menşeü'l-İnşâ, Tevârîh-i Antâkiye, Şikâyet-nâme, Meâlimü'l-Yakîn, Cevâhiru'l-Ebrâr, Şerh-i Dîvân-ı Hâfız, Kitâb-ı Bahriyye, Riyâzü'ş-Şu'arâ, Tuhfetü'l-Harameyn, Nihâlistân, Kasîde-i Hamriyye Şerhi, Nuhbetü'l-Âsâr, Sâlim Tezkiresi Âdâb-ı Zurefâ, Kitâbu İlmi'l-Mûsikî