Sıdıka, Sıkılhan, Lezzet Lalesi, Sarı Dobra, Bilim Güncesi ve Yavaş Tren öyküleri... Yavaş trenin penceresinden son kareler bunlar: Demir tozuyla işlenmiş sarı istasyon binaları, camları çiçekli, ufak bahçeli demiryolcu lojmanları, ahşaptan dev banklar... Tren süzülürken adeta ağır ağır içlerinde dolaştığın Kumkapı meyhaneleri, balıkçılar, hat boyu, henüz King Kong kakası-insan konservesine dönüşmemiş rengârenk küçük şehir evleri, içinde ışıklar oynaşan son insan yuvaları...

Tuhaftı... Sanki herkes, `fabrıga`nın gizli bir işaretini taşıyordu.... Orkestra, kimselerin duyamadığı tılsımlı bir fabrika sireni çalıyor, yaşamın vardiyası değişiyordu... O an, `ağır sanayii`nin, olanca ağırlığı üstüme çöktü... Kendimi de, fabrikanın bir ürünü gibi duyumsadım... Bir an için `fabrıga`nın yaşamımızda hiç olmadığını düşündüm... Düşünemedim... Sonra önce senin, ardından diğerlerinini gülümseyen `düğünlü` yüzlerine baktım... Baktım ve `fabrıga``nın başka bir şey değil, biz olduğumuza karar ve

Düş kovalayanlık; borsa brokerliği, know how advısorluğu, creatif menagerlik, disco-bar işletmeciliği, kanal sahipliği gibi günümüzün in mesleklerinden değil... Oldum olası out. Üstelik sosyal güvencesi filan da yok... Düş diye kovaladığınız şey, bazen sizi de önüne katıp kovalayan bir kabus çıkabiliyor... Ama gene de keyifli ve heyecanlı... Tıpkı filmlerdeki kovalamaca sahneleri gibi... Düşten kahramanlar kaçışıyor, merdivenin tepesinden bir boyacı adam düşüyor, yerler rengarenk, seyyar satıcının sebzeleri

Mecnun Kuleleri - İkinci El (Yeni Gibi) İçinden tren geçen şehirler, orman köyleri, balıkçı kasabaları, nehir kenarları... O sekiz bloğun dışındaki heryer çok uzak ve yorucu geliyordu. Ayrıca çok sıkılırsak, sekiz bloğa on dakika uzaklıkta, altı salonlu sineması olan bir AVM vardı. Deniz, evet. Kıştan rezervasyon yaptırarak yetmişsekiz bungalovlu o tatil köyüne gidebiliyorduk. Yedi gün sekiz gece bize ait olan o bungalovlardan birine yerleşip denize girebiliyorduk. Sonra yine bu sekiz blok. ... Şehrin yü