Lorca, gerektiği gibi denetlenmeyen ozan duyarlığının oyun yazarına ne oyunlar edebileceğini kendi deneylerinden bildiği için olsa gerek, son oyunu Bernarda Alba'nın Evi'ni yazarken ozanlığından adeta kaçmış, baştan aşağı düzyazıdan oluşan bir oyun ortaya koymak istemiştir. Gerçi kuruluş ve gerilim bakımından, Lorca'nın belki de en başarılı oyunudur Bernarda Alba'nın Evi, ama bu başarı düzeyini tuttururken, öbür oyunlarındaki şiirsel zenginliği bu oyununa ne ölçüde kattığı ayrıca tartışılabilir. Gerçek bir

Bir çocuk sahibi olmak, bir demet güle sahip olmak gibi bir şey değildir. Onların büyüdüğünü görebilmek için acı çekmek durumundayız. Çocukların damarlarımızdaki kanın yarısını alıp götürdüğü düşüncesindeyim. Fakat bu iyi, sağlıklı ve çok güzel bir şey. Her kadın, dört beş çocuğa yetecek kadar kana sahiptir ve o çocuklara sahip olmadıkça, bu kan zehre dönüşür. Bana olacak olan da bu. Lorca farklı kültürel kaynakları birbiri içinde ustaca eriten bir yazardır. Yerel ile evrenseli, soyutla somutu bağdaştırır.

Geceleyin bahçede altı Çingene dans ediyor ak giysiler içinde. Geceleyin bahçede kâğıt güllerden ve yaseminlerden taçlar kafalarında. Geceleyin bahçede sedeften dişleri yazıyor yanık karanlığı. Geceleyin bahçede uzuyor gölgeleri ve mora çalıyor gökyüzüne doğru.

Yirminci yüzyılın en büyük şairlerinden Federico García Lorca, hukuk öğrenimini edebiyat, resim ve müzik uğruna yarıda bırakmıştı. Daha gençliğinde usta bir besteci, yetkin bir yorumcuydu. Arkadaşları arasında “müzisyen” olarak tanınıyordu. Madrid’de ressam Salvador Dali, sinema yönetmeni Luis Buñuel, şair Rafael Alberti gibi kendi kuşağından sanatçılarla dostluklar kuracak, şair Juan Ramón Jiménez gibi kendinden daha yaşlı ünlülerle tanışacaktı. O yıllarda şiirleri daha yayınlanmadan İspanya´daki tüm edebi

İstemiyor gelmeyi gece, ne sen gelesin ne de ben gidebileyim diye. Ama ben gideceğim şakaklarımı parçalasalar da akrepten güneşler. Ama sen geleceksin tuz yağmurlarında yanmış dilinle. İstemiyor gelmeyi gün, ne sen gelesin ne de ben gideyim diye. Ama ben gideceğim örselenmiş karanfilimi kurbağalara bırakıp. Ama sen geleceksin karanlığın kokuşmuş pisliklerinden. Ama istemiyor gelmeyi ne gece ne de gündüz; çünkü yanmamı istiyor senin sevdandan, senin de benim sevdamdan.

Federico Garcia Lorca'nın şiirsel kaleminden, bir düğünün orta yerine düşen iki cenazeye, geride bıraktıkları yüreklerine ateş düşmüşlere bir ağıt... Belli başlı dillere çevrilmiş, defalarca sahnelenmiş, sinemaya aktarılmış bu klâsik, A. Turan Oflazoğlu'nun Türkçesiyle İz Yayıncılık'ta...

Lorca; şair, tiyatro yazarı, müzisyen, besteci, ressam. Köylünün ve işçinin şairi. Gezgin çingenelerin şairi. Zencilerin şairi. Acı dolu bir yürek. Halkının sanatıyla, öyküleriyle, oyunlarıyla, türküleriyle haşır neşir. Halkının ve bütün halkların acılarını yansıtan cep aynası. Denizin, ırmağın, yıldızların, ormanın, çiçeğin ve böceğin şairi. Pirene Dağları'nın, Endülüs'ün şairi. Şiirin büyük ustası. Ve halkının kurbanı. Frankocuların hedefi. Gözyaşı Kaynağı adlı kurumuş bir gözenin içinde delik deşik bulun