"Ey kendilerini nefslerine hapsetmiş olanlar! Ey kullar ve köleler! Ey körler ve sağırlar! Ey dünyaya tapanlar! Ey tabutlarını develerinin üstünde taşıyanlar! Ey mala, mülke tapanlar! Ey uykularından henüz uyanmamışlar! Perşembeyi cumaya bağlayan gece Hacı Ağa'nın konağının önünde büyük bir düğün var! Herkes orada olsun! Bu düğün, bu dünyayla nikâhlanamayanların düğünü olacak! Ölmeden önce ölenler zindanlarından salıverilecek! Hakikat ortaya çıkacak! Duyduk, duymadık demeyin! İşittik deyin!"

Ölümün karesi hayat ise hayatın karekökü ölümdür. İnsana dost görünen, açlıktan beşerleri kokan modern dünya, ölüm kere ölüm olan bu hayatta, bu açıkhava mezarlığında insanı yemeye çehresinden başlıyor. Onun simasını paramparça edip daha sonra onu rahatlıkla tüketiyor, çiğniyor, sindiriyor. Ben, İlk insan Âdem aldatıldığını fark ettiğinde elinden düşürdüğü zehirli meyvenin evren ağacının dalına tutunmasıyla, dünya olarak hayat bulan içi kurtlu bu gezegende kimim ve neyim? diye soru- yorum. Kâh Sisifosun taş