İslâm dininin aslî iki kaynağı Kur'an ve Sünnet'tir. Kur'an Allah'ın mu'ciz vahyi, Sünnet Hz. Peygamber'in örnek hayatıdır. Müslümanlara düşen vazife her ikisine de uymak, ittiba etmektir. Fakat bu noktada şöyle bir mesele ile karşılaşılmaktadır: Her ne kadar Kur'an'ın sübutu kat'î olsa da delâleti zannîdir. Sünnet'in ise hem sübutu hem delâleti zannîdir. Yani Kur'ân'ın yorumunda, Sünnet'in ise hem tespitinde hem yorumunda ihtilaf edilmesi mukadderdir. Zaten İslâm âlimleri de bu hususlarda tarih boyunca kan

İslâm´ın temel kaynaklarından biri olan sünnetin, mâhiyeti, kaynağı, tespiti, bağlayıcılığı ve anlaşılması konularında İslâm tarihi boyunca farklı değerlendirmeler yapılmıştır. Sünnete yönelik bu yaklaşım farklılığı - elbette başka etkenlerle birlikte - zaman içerisinde İslâm dünyasında Ehl-i hadîs, Ehl-i rey, Ehl-i amel gibi farklı ekollerin doğmasına sebep olmuştur. Bu ekollerin zirve şahsiyetleri arasında yer alan Ebû Hanîfe, Ebû Yûsuf, Şeybânî, Mâlik b. Enes ve Şâfiî´nin katkılarıyla sünnet algısındaki