İçimize çekiliyoruz. Ne tarafa dönsek kemiklerimiz bedenlerimize batıyor. Kıpırdayamıyoruz bile. Güneş batmak üzere. Ce- set gibi bir odada oturuyoruz. Sert, kalın tahtalardan sandalyeler. Demirden kapı. Gittikçe büyüyen, yükselen, sevimsizleşen gri duvarlar. Kat kat yağlı boyayla boyanmış duvarların yüzeyinden acılar kayıyor. Devrilip düşüyorlar diplere. Bekliyoruz. Hayattan sıyrılmış durumdayız. Derinlikli ve katmanlı anlatımıyla Ali Işık, okurunu bir bekleme salonunda ağırlıyor. Kitaptaki on üç öyküde ö

Anlatıldığına göre Şaytan, eski zamanlarda bir yerde, inanmış bir adama sorar: burada tam olarak ne yapıyorsunuz? Adam cevap verir: Hiç bitmeyen bir hikâyeyi anlatıyoruz. Evreni ayakta tutan bir hikâye. Anlatılmadığında hiçbir şeyin kalmayacağı bir hikâye. Biz buna inanıyoruz. Bu bir görevdir ve birileri bunu muhakkak yapar. Bir el bizi sustursa da hikâye durmaz. Çünkü herkes susturulamaz. Bilmediğimiz uzak bir diyarda biri hikâyemizi anlatıyordur. Bekleme Salonu, işte böylesi bir hikâyenin sesini duyuruyor

Denizde boğulmayı başaran tek tür insandır. İlginçtir, yeni doğmuş bebekler suda debelenmezler ve doğal bir tepkiyle suyun üstünde kalırlar. Çocukların yetişkinleri geçtiği başka bir alan da dil edinimidir. Çocuklar ana dillerini rahatlıkla kaparken, yetişkinler yeni bir dili öğrenmek için büyük zahmetlere girerler. İleri zihinsel yapıları ve problem çözme becerilerine sahip olmalarına rağmen yetişkinler, çocuklar kadar başarılı olamazlar. Yine bu sefer dil bağlamında bilinçli öğrenme çabası, yetişkinle