siccînde uyanmış gibi korkunçtu siren... çün bâzîçe yıkık burçlarımızdan düşüvermiş solgun tını... heyhat! ne bir işmâr, ne işâret, her şey kaçınılmaz sona doğru akıyorken... vurgun yedi genç günlerimiz... ah gül umarsız... koylarda telâşsız gemiler battı... liman boş... baktık ki dilârâ bize düşman... ve sularda şol tekdüze im kendini tekrar ediyordu...

Geçti o dem Som zaman şimşekleriyle yalnızlıklardan Ve meclis-i mey pürhuruş idi. Sagâr yıkıldı belki Köpüklü dalgasına gri suların Ki gözler kulkul-i mînâya gûş idi. Müstağrak-ı tecellî-î hüsn olup / âteş rûhâna Bir bulut döküldü soyut renklerine umarsızlığın Artık çoktan beri yitirilmiş bir akşamdı gül Ki çamurlu sokaklarda bezm-i kadeh şûlepûş idi. Oysa sonsuz ufuklarda görmüştüm Titreşen ölümünü Can çekişen imgelerle bir agaaz-ı dâstânın Ve büyük mavilikten yola çıktım Ne lucien ne madame de bargeton

Koro: Kıralın ezgisi iki bölümdü. Biz bir bölümü çıkardık attık Yerine koyduğumuz sanki ölümdü Sayrı büyüyen bir çocuk büyüttük Koro başı: Ve çocuk elinde kanlı bir şişle Şimdi oymadadır ruhlarımızı Şimdi oymadadır ruhlarımızı...