On altıncı yüzyılın sonları. İtalya´nın bir dağ köyünde herkesin Menocchio dediği bir değirmenci yaşar. Latincesi kıt olan bu yoksul köylü koskoca Engizisyon´a meydan okur. Eline geçen, halk diline çevrilmiş, içlerinde Kuran´ın da bulunduğu bütün kitapları okuyan Menocchio, o karanlık çağda kendi evren kuramını yaratır. Ona kalırsa dünya, kaostan, bozulan peynirde oluşan kurtlar gibi türemiştir. Tanrı, gücünü herkese; "Yahudiler´e, Türkler´e, Hıristiyanlar´a ve hatta sapkınlara" eşit olarak vermiş, kimseyi

´Uzun yıllardır sabbat üzerine sürdürdüğüm araştırmalar sırasında, birdenbire tarihsel değil, daha çok morfolojik bir yöntem uyguladığımı fark ettim. Çeşitli kültürel ortamlardan kaynaklanan ve biçimsel yakınlıklara dayanan efsanaler ve inanışlar toparlıyordum. Yüzeysel kimliklerin ötesinde, derin benzeşikler fark ediyordum. Bilinen tarihsel bağlar bana yardımcı olamazdı, çünkü bu efsaneler ve inanışlar çok daha uzak bir geçmişe dayanıyor olabilirdi. Morfolojiyi, tarih bilgisinin alışılmış araçlarının erişe