İnsan, yaratılışı ve icra edeceği halifelik fonksiyonu itibariyle eşsiz bir varlıtır. Bundan daha ötesi olmadığına göre, kendisini bu dereceden aşağılara çekecek herhangi bir yanıltıcı çağrıya kulak vermeyip istikrar çizgisini sürdürmesi gerekir. Halbuki onun tarihî süreç içerisinde hâl ve gidişatının grafiğine bakılıdığında, zaman zaman diğer varlıklara karşı üstülük arz eden fonksiyonlarını dondurup, şuursuzca toplumun akıntısına kürek çekerek taassubî bir taklit anlayışı içinde bocaladığı görülmektedir.