1667 gibi erken bir tarihte kaleme alınan, ancak politik nedenlerle 1689’a kadar yayımlanmayan Hoşgörü Üzerine Bir Mektup’ta–“Şanlı Devrim”den sonra– Locke, politik özgürlük argümanına benzer gerekçelerle tüm insanların doğası gereği sahip olduğunu öne sürdüğü dinî hoşgörüyü savunur. Diğer bir ifadeyle, tüm insanlar doğası gereği “özgür, eşit ve bağımsızdır” ve düşünce özgürlüğü, konuşma özgürlüğü ve ibadet özgürlüğü hakkına sahiptir. İkinci özgürlüğün garanti altına alınmasına yardımcı olmak için Locke, ki

Monarşinin meşruiyetinin sorgulanmaya başlandığı bir zamanda, bu meşruiyeti vahiy kaynaklı metinlere dayandırmak için özel bir gayret görülmeye başlanmıştı. İngiltere’de bu gayretin en mümtaz şahsiyeti Sir Robert Filmer’dı. Patriarcha adlı eserinde, Tevrat’a istinat ederek Monarşi’nin Tanrı emri olduğu, ilk monarkın Adem olduğu ve hükmetme yetkisinin ondan oğullarına geçtiği gibi saptamalar yapmış ve bu haliyle kitap bilhassa mutlak monarşi taraftarları arasında büyük bir rağbet görmüştü. İşte John Locke’un

Doğrusu, tabiat kanunu, sabit olmayan ve değişen bir iradeye değil, varlıkların ezeli dizilişine dayanmaktadır. Çünkü, kanaatimce, varlıkların değişmez olan bir takım asli özellikleri vardır ve bilinen yükümlülükler de buradaki zorunluluktan kaynaklanmaktadır; bu yükümlülüklerin olduklarından başka türlü olmaları imkansızdır. Bunun sebebi, tabiatın ya da daha doğru bir adlandırma ile Tanrının insanı olduğundan farklı yaratmıyor olması değildir. Bu noktada kabul edilmesi gereken gerçek şudur: Madem ki insan,