Unutmak ihanettir. Topluma iradesini kazandırmak da tarihte yaşanan trajedileri unutmamakla mümkündür. Hakan Akdoğan, Karanlıkta Bir Ninni - Struma ile Türkiye tarihinin unutulmaya yüz tutmuş kara yapraklarından bir demeti okurun önüne seriyor. Nazizmin zulmünden kaçarken Karadeniz'in karanlık sularına gömülen Yahudi mültecilerin yakarışları ile 12 Eylül işkencehanelerinden yükselen çığlıkların iç içe geçtiği anlatı, okurları bir kere daha insanlık onurunun, yaşamı savunmaktan geçtiğini düşünmeye sevk ediyo

Aşk, dönülmez bir sonun başlangıcıdır çoğu zaman. Bir uçurumun kenarıdır ve görünmez bir elin uzanıp sizi oradan almasını beklemektir. Ressam Halilin tutku ile çizdiği Nü Peridenin günümüzdeki izinin, Mihriban ile Ermeni Antenin ve Necati ile Berilin hikâyesiyle kesiştiği yerdedir. Yeri gelir Mihribana ulaşmak için Ermeni Ante gibi dehliz kazarsınız, yeri gelir sevdiğinizi üzmemek için Necati gibi tekerlekli iskemleye mahkûm kalırsınız. Ve yaşamak artık, dalından kopan bir elmanın sürüklenişini sessizce ve

“İkinci Dünya Savaşı’nın en karanlık günlerinde, Köstence’den yola çıkan Struma adlı bir gemi, İstanbul kıyılarına demir atar. Kendilerine yeni bir ülke arayan yüzlerce Yahudi’yi nereye kadar taşıyabilecektir bu yüzer tabut?.. Sorunun yanıtı, tarihin en utanç verici sayfalarından biridir. ‘Lanetliler Gemisi’nin kaderi, Karadeniz’in karanlık sularına gömülmektir. Bir başka karanlık: 12 Eylül. İhanetler, işkenceler ve direnişler... Bu iki hikâyeyi birleştiren, daha ‘doğru’ bir ülke arayan ya da ülkeleri