Ey kudüs ey peygamber kokan şehir Yerle gök arasındaki en kısası yolların Ey kudüs ey kulesi şeriatlerin Ey parmakları yanık küçük kızcağız Ey betül'ün şehri hüzünlüdür gözlerin Ey peygamberin geçtiği gölgelik vaha Hüzünlüdür taşları caddelerin Hüzünlü minareleri camilerin Ey kudüs ey karalara bürünmüş güzel Kim çalar çanlarını kıyamet kilisesinin Pazar günleri Çocuklara oyuncakları kim getirir Noel gecesinde Ey kudüs ey hüzünler şehri

Sevgili okur! İkiyüzlülüğü bir kenara bırak. Aşk ikliminde şairle yarışamazsın. Ama senin elin de kuvvetli, unutma. Okunmayan şiir yaşanmayan aşk gibidir ve şairler çoğunlukla yaşamadıkları aşkı yazarlar. Eğer hele bir hikmet diliyle konuşuyorsa o şair. Onun ipi rüzgârda sallanacaktır hep. Dilersen zıpla, tut onu bir uçurtmaya ait bilip, dilersen bırak çürüsün azabında kimsesizliğin. 'Ben aşka düşünce değiştim' diyen bir şairin şiirleri bunlar. Nizar Kabbani. Büyük şair demek az, çok büyük şair üstelik. Ha

Yirminci yüzyıl modern Arap şiirinin belki de en önemli temsilcisi olan Suriyeli Nizar Kabbani, başlangıçtan itibaren kendi özgün dilini bulmuş ve kendi ifadesiyle, onu insanların, tüm insanların pencerelerine konan bir kuş hâline getirmiş bir şairdir. Sanatında yazı dili ile günlük konuşma dili arasındaki duvarları yıkarak, şiiri günlük ekmeğe ve bütün toplumun giydiği ulusal bir giysiye dönüştürmüştür. Bu eser, çevirileri Turan Koç ve İbrahim Demirci tarafından yapılan iki şiir kitabını bir araya getirmek

Ben Beyrut. Adı Beyrut olan bir kent. Günlüklerimi yazıyor ve intihar etmeden önce size gönderiyorum. Bu, kalkıştığım beşinci intihar. İlk dördünde, son anda kurtardılar beni; içtiğim Demol hafif gelmişti çünkü. Aralarda bedevi / aşiretlerin bulunduğu kabileler ölümüm yaklaştı. Çünkü satın aldığım Demol bir kenti öldürmeye yeter. Bana zehri satan nöbetçi eczacı öyle söyledi; bir de adını anmamamı istedi benden. Çünkü kendisi tarafsız bölgede duruyor, oysa Demol le ölenlerin hepsi hizipçi. Ve onun dostları..

Ben ulusal acı günlerinden geliyorum Çirkinlikler zamanından Bozgun diyarından Korkmuş bir kuş gibi yazıyorum. Sürüp giden patlamalar arasında... Yalnız olduğumuzu mu sanıyorsunuz? Bu boğazlanmış vatan, hanımefendi Perdenin arkasında duruyor. Kolay mı sanıyorsun? Bir kadının göğsüne yaslanmak... Odam dopdoluyken Kurbanların cesetleriyle, Ve yoksulların gözleriyle.

Beş ay geçti Sen ey dostum, iyi misin? Bizim haberlerimiz sıradan şeyler... Beyrut-bildiğin gibi kış başlarında Güzelliğiyle meşgul kadınların çoğu gibi Kendine aşık... Kadınların çoğu g3ibi Hem çok iyidir... Hem çok katı Hem hatırlar... Hem unutur Çoğuf kadın gibi... Sonbaharda Beyrut... Ey sevgilim Seni çok özlüyor... Ey hiç ulaşılamayan yakın Ey şiir gibi dehşetli huzur... Tanrım! Ne kadar muhtacım sana sevgilim Gözyaşı mevsimi geldiği zaman Ne kadar aradı ellerim ellerini Islanmış ca

Ey menekşem, bir gün Diğerlerine benzemeyen bu kitabın sayfalarını çevirdiğinde Hayır duada bulun benim harflerime... Zira bir zamanlar sana yazdığım her bölüm... Şiir oldu.