“Yazan biriyseniz boğazınızda onulmaz bir ur taşıyorsunuzdur, bilirim.” Ramazan Dikmen, öykülerinde olduğu gibi düzyazılarında da bir arayışın, dert edindiği meselelere ortak olacak yol arkadaşlarının peşindedir. O, yazılarında dil-kültür bağlantısını çok iyi gözetmiş, ele aldığı meseleleri derinlemesine kavrayarak ustaca ifade etmiştir. Titiz bir dil/anlatım işçisi olan Dikmen, ayrıntı ustalığı ile, metinlerini ince eleyip sık dokumuş; ironiyi yazı karakteri haline getirmiş ve böylece kısa denilebilece

Ramazan, okur-yazar, toplumsal manada sorumluluk sahibi birçok insanı sanki ışık hatlarıyla birleştiren bir kod isim gibidir. Atasoy Müftüoğlu’nu Fatih Yurdakul’a, Osman Can’ı Ahmet Şirin’e, Hüseyin Bektaş’ı Mustafa Yılmaz’a, Mustafa Işık’ı Hasan Aycın’a, Fuat Susuz’u Şeref Dursun’a, Yusuf Ziya Cömert’i Mete Çamdereli’ye, Cafer Turaç’ı Cemal Şakar’a, Sıtkı Ayan’ı Süleyman Özdil’e, Ahmet Kekeç’i Ali Osman Gençoğlu’na, Yaşar Ölmez’i Recep Yumuk’a, Hüseyin Atlansoy’u Hüseyin Su’ya, Ali Sali’yi Gültekin Tuğ’a…

Ramazan Dikmen Kıyıya Vuranlar ve Afife Abla'nın İncileri adıyla kitaplaşan öykülerinde, bireyciliği ironi ve siyasal eleştiri aracılığıyla mevcut toplumsal yapının temel göstergesi olarak işlemiştir. Nitekim kendisi de Benim hikâyelerim kekin içindeki üzümler ya da pastanın üstündeki (çoğu garnitür olsun diye konulan) vişneler, çilekler gibidir. Önemli olan üzümler, vişneler, çilekler değil pastanın kendisidir. Başka deyişle, birincil önem kahramanların değil hikâyenindir. Çevresiyle, ortamıyla yansıttığı