Osmanlı Devleti´nin tek ve mutlak egemeni olan padi­şah, kendi otoritesine yönelik en küçük bir sınırlama girişimi ya da kendisinin dışındaki bir otoritenin ortaya çıkmasını, iktidarını sürdürebilmek için, ortadan kaldırmak zorundaydı. Bunun tek ve en güvenli çaresi de, bu tür girişimlerde bulunan devlet adamlarını katlettirmekti. 15. yüzyıl ortalarına kadar mutlak oto­ritelerini henüz tam olarak kuramamış olan hükümdarlar, Fatih Sultan Mehmet´in, Vezir-i Azamı Çandarlı Halil Paşa´yı ortadan kaldırmasının a

Osmanlı Devleti´nin kurulmasından kısa bir süre sonra doğmuş olan Divan-ı Hümayun, 15. yüzyıl ortalarından 17. yüzyılın ilk yarısına kadar Osmanlı Devleti´nin yönetimine damgasını vurmuş, yüzyılın sonlarına doğru ise önemini yitirmeye başlayarak bir sembol haline gelmiştir. Osmanlılardan önceki ve Osmanlıların çağdaşı İslam devletlerinde var olan benzeri kurumlardan farklı olan Divan-ı Hümayun´da, siyasal, yargısal, yönetsel tüm işlerin görülebilir olması, Osmanlı Devleti´nin merkezci karakterinin kesinliği

Devlet düzenine geçen bütün toplumlarda işlenen "rüşvet" suçunun bir çürüme belirtisi olduğu üzerinde bütün hukukçular ve sosyologlar birleşmişlerdir. Önlenmesi olanaksız bulunan bu suçun dayanılabilir düzeyde tutulması çürüme ögelerinden birinin denetim altında bulunmasını sağlar. Tarihsel mirasları zengin toplumlarda, özellikle çürüme, bozulma zamanlarında rüşvet suçları son derece artmıştı. Bundan dolayı günümüzde rüşveti bir ölçüde de olsa önleyebilmek için tarihsel gelişimi çarpıcı noktalarıyla bilmek