Anlamsız şeylere öfkelenirken buluyorum kendimi. Çocuklarıma böyle davranmamın yanlış olduğunu biliyorum ancak kendime engel olamıyorum. Kendime söz veriyorum ama buna rağmen her gün öfke patlaması yaşıyorum. Asla annem gibi olmayacağım, derdim ama gittikçe anneme benziyorum. Bazen bir gülüş, bir bakış, bir el hareketi sinirlenmeme yetiyor. Anneme ve babama şimdi hak veriyorum. İyi ki zamanında bana o cezaları vermişler, aksi halde bu konumda olmam mümkün olmazdı. Çocukluğuma dair pek bir şey hatırlamıyorum