Toplumlar kendi bünyelerine özgü çözümlerle sorunlarını çözmeye çalışmaz ve özellikle de yabancı toplumların işgal ve saldırıları altında kalarak misyonerler yahut kâşifler gibi görülen sömürgeciler tarafından kendi kültürlerinden koparılmaya çalışılırlarsa -ki Batının İslâm toplumlarıyla ilişkisi uzun zamandır bu istikamette ilerlemektedir- bünyeyi mikroplara karşı korumak üzere savunmaya geçen akyuvarlar gibi düşünülebilecek olan bir kendi değerlerini sahiplenme ve direngenlik eğilimi gelişecektir. Eliniz

20. yüzyılın dört önemli sosyologunun kuramlarını ayrıntılı olarak ele alıyor: Sorokin, Parsons, Dahrendorf ve Merton. Kuramların ardında yatan temel sayıltılardan, inşa biçimlerine, toplumsal yapı ve değişme analizlerine dek uzanan geniş bir ölçekte onları okuyucuya tanıtmayı amaçlıyor. Ayrıca bu kuramların literatürde nasıl tasnif edildiği, hangi başlıklar altında ele alındığı irdeliyor. Çünkü metnin amaçlarından biri de kuramların detaylarına inildikçe sınıflamaların birçoğunun nasıl yüzeysel ve sınırlı

Elinizdeki bu çalışma bir yanıyla, benzeri görülmemiş bir değişiklik döneminde yaşayan, devletlerin oluşturduğu resmi tarihten dışlanan ötekilere ilişkin bir sözlü tarih çalışması. Onlara ötekileri belirtecek anlamda esmerler deniyor. Esmerler; çünkü sarışın Slav ırkının yüzyıllarca süren hegemonyası altında yaşamış ötekiler onlar ve aslında, kendileri de sarışın olmakla birlikte Sovyet imparatorluğundaki diğer Müslüman halklarla birlikte esmerler olarak tanımlanmışlar. Onlar Kafkasya'nın en savaşçı en mü

Müslüman toplumlarda özel alan-kamusal alan ayrımının kadına ve aileye ilişkin boyutu ile siyasete ilişkin boyutu arasında özgün çakışmanın hatta eklemlenmenin nedeni: kadınları eve bağlı (özel) alanlarından kamusal alana çekme girişimlerinin -ki bu girişimlerin nihai amacı toplumsal yapının bir bütün olarak batılı modele göre değiştirilmesini sağlamaktı- yerli seçkinler tarafından bir 'modernleşme gereği' olarak benimsenmesi ve hukuksal yaptırımlarla desteklenerek ulusal politikalara bağlanmış olmasıdır. B

Türkiye'de İslâmî hareketler, 1960'larda olduğu gibi toplumun cahil ve kandırılmaya açık kesimlerini istismara yönelik tertipler olarak değil; aydınların dinamik güçler olarak adlandırmayı sevdikleri kesimlerin entelektüel eğilimleri ve tercihleri noktasında ele alınmaya başlanmıştır. İslâmî hareketler, üniversite/yüksek okul öğrencisi ya da mezunu olan, genellikle de laik eğitim veren okullardan gelen, kır kökenli olsa bile bugünü ve geleceği açısından kentli/orta sınıfa mensup, bu yönleriyle de gelecekte,

Müslüman toplumlarda özel alan-kamusal alan ayrımının kadına ve aileye ilişkin boyutu ile siyasete ilişkin boyutu arasındaki özgün çakışmanın hatta eklemlenmenin nedeni; kadınları eve bağlı (özel) alanlarından kamusal alana çekme girişimlerinin –ki bu girişimlerin nihai amacı toplumsal yapının bir bütün olarak batılı modele göre değiştirilmesini sağlamaktı- yerli seçkinler tarafından bir ‘modernleşme gereği’ olarak benimsenmesi ve hukuksal yaptırımlarla desteklenerek ulusal politikalara bağlanmış olmasıdır.