VII. yüzyıl Arap toplumunun sözlü anlatıların egemen olduğu bir kültüre sahip olduğunu dikkate alan Kur’ân’ın dil yapısı incelendiğinde daha çok şifahî kültürün özelliklerini taşıdığı anlaşılmaktadır. Kur’ân’ın bu anlatım gücü ilk muhataplar nazarında herhangi bir sorun teşkil etmediği hâlde sonraki nesiller açısından birtakım anlama problemlerini beraberinde getirmiştir. Zaman içerisinde bu sorunların aşılmasına yönelik çeşitli ilim dalları ortaya çıkmış ve çok sayıda eser telif edilmiştir. Bu eser türleri

Süleymân b. Abdülmelik, onun bu hâlini (Tâbiînden Ebû Hâzim'in konuşmasını) çok beğendi. Orada bulunan Zührî: "Otuz yıldır onunla komşuyuz ama henüz onunla konuşmuş değilim," dedi. Ebû Hâzim: "Doğru söyledin. Sen Allah'ı da beni de unuttun. Allah'ı hatırlasaydın beni de hatırlardın," dedi. Zührî: "Bana kötü söz mü söylüyorsun?" deyince Süleymân: "Aslında sen kendine kötü söz söyledin. Zira komşunun komşu üzerinde hakkı vardır," dedi. Ebû Hâzim: "İsrail oğulları doğru yolda oldukları zaman hükümdarları âliml

İslam düşünce tarihinde, hadis rivayetleri ile ilgili Ehl-i Hadis ve Ehl-i Rey şeklinde iki eğilim görülür. Kökleri sahabe dönemine kadar uzanan bu iki eğilim arasındaki tartışma, zamanla İslam geleneğinde bir polemik literatürü oluşturmuştur. Bu literatürün en eski ve en önemli örneği ise Hadis Müdafaası'dır. İbn Kuteybe, bu eserinde hadis rivayet malzemesini eleştirel bir yaklaşımla ele alan Ehl-i Rey'e, Ehl-i Hadis perspektifinden cevap vermiştir. Bu kitap, kendi dönemine kadar gerçekleşen tartışmala