Çanakkale Mahşeri; cihânın yedi iklîminden Türk'ün aziz topraklarına kaynayan bir kum gibi sökün edip gelmiş, Türk'ü tarihten ve hatta beşeriyet hafızasından söküp atmaya ahdetmiş düşman karşısında, Türk'ün göğsündeki kat kat îmanla ve kanının her damlasıyla verdiği cevabın destanıdır. Çanakkale Mahşeri; asırlardır Anadolu coğrafyasında çalınan mayanın bozulmayacağının, en sağlam istihkâmın vatanını nâmûs bilenlerin pâk yürekleri olduğunun, rükû haricinde cihâna nizam vermiş başların asla eğilmeyeceğinin de

Tuna'da akan su değil, kaderimizdi; ya cihangir olacak, ya da sıradanlaşacaktık. Orası artık bizim için ne bir belde, ne şehir, ne de kaledir; vatan sevgisinin, onurun, yiğitliğin abideleştiği mekândır. Hiçbir yaralı esir, galibine öyle yelesi kabarık aslan heybetiyle görünmedi; tarihte yenen, yendiğinin gölgesinde bir başka yerde kaybolmadı.

Bayram Hediyesi\` nde okuyacağınız hikayelerde insanımızı bulacaksınız. \`Herşeyin temeli kültürdür\` diyenler, aslında insanın önemini vurguluyorlar. Çok komplike bir varlık olan insanın değişen ve değişmeyen vasıfları bulunmaktadır; zevkleri, damak tadı ve benzeri hassaları değişmektedir. Binlerce yıl önce nasıl ki kıskançlık, hasetlik, ikiyüzlülük, zayıf taraflarımızı gizleme, kuvvetli taraflarımızı sezdirme gibi duygu ve tavırlarımız varsa, bugün de vardİr. Bu değişmez özelliklere sahip insani her kültü

Hayat canlı bir organizma gibidir; gelenek ve göreneklerimiz, yönetim sistemimiz, yemeklerimiz, elbiselerimiz her geçen günle değişiyor. Bu değişmeler hayatın dinamizminin bir sonucudur. Bünyesindeki bu muharrik güçten yoksun bulunsaydı, fosilleşmek hayatın kaderi olurdu. Canlılığın kaçınılmaz bir özelliği olan değişmelerde bizi toplum olarak devam ettiren tarih şuurudur. Bu şuurumuz eksik olursa, her renkten renge girişimizde kendimizi milletçe yeni bir kişiliğe kavuşmuş zannederiz; bu da milli şuurumuzun

kültür ve sanat hayatımızda önemli yeri bulunan marmara kahvesi`nde dünyadaki bütün fikir cereyanlarının nabzı atardı. oraya kimler gelmezdi!... yerli ve yabancı ansiklopedilere giren necip fazıl, sezai karakoç, sedat umran gibi şair ve mütefekkirler. mükrimin halil yinanç, ali saib atademir, nuri karahöyüklü, erol güngör, ziya nur aksun, mehmed genç gibi bilim insanları, adları listelere sığmayacak kadar çok sayıda gazeteciler, politikacılar ve aydınlar... bilim, fikir ve sanat insanlarını dinlemek isteyen

İmam-Hatip mezunu idealist bir gencin, Türkiye`deki çarpık zihniyet karşısındaki mücadeleri ve başından geçenler, eserin konusunu teşkil etmektedir.

Devletin temeli toprağa değil, milletin vicdanına atılır. Milletin sevgisi devleti koruyan, büyüten biricik unsurdur. Ne yazık ki sevgi sübjektif bir kavram... Böyle bir sevgi taşıyan milletin de, devletin töresini, geleneklerini baş tacı etmesi gayet tabiidir. Yaşamak içgüdü, yaşatmak ise yürek ve şuur meselesidir. İçgüdümüzden kurtulup yürek ve şuurumuzun emrine girdiğimiz oranda insanız. Tarihe mal olmuş kişilerin arasında dahi böyle insanlar ender görülür. Bunlardan birisi de Tiryaki Hasan Paşa'dır. Mil

Adı Zeynep olan bir Ana... Bir oğul ve bir kız... Bu bir hikaye değil, bir çığlık... Dün Azerbaycan, Türkistan, Kırım ve Bosna'da; bugün dünyanın başka mazlum milletlerinin yaşadıkları coğrafyalarda, yüz binlerce kez tekrar edilen bir trajedi... Nerede Tebaana iyi muamele et. Onlar ya din kardeşin ya da yaradılışta bir eşin diyen Hazreti Ali, nerede günümüzün acımasızlıkta ve vahşette süper güçleri? İnsan bütün boyutlarıyla kavranmadıkça insanlığa mutluluk ve adalet gelmeyecek. Ve onu getirecek olan da

Kendine hayranlık besleyen bir toplum yaşamaktan kesilir, dünyaya perdelerini indirir, ve matem çanına elini uzatır. Her kâmil olduğuna inanan gibi, şeytanını içinde taşır; artık kaderi şeytanın insafına bağlıdır... Ama kültür ve medeniyetin oluşması kendine güvene ihtiyaç duyar... Yüzlerce yıllık bir tarihî perspektiften bugünkü halimizin analizi ve muhtemel geleceğimize dair öngörüler...

Tanıdığımızı sandığımız ama tanımadığımız bir coğrafya... Bildiğimizi sandığımız ama bilmediğimiz bir tarih... Milletimizin ferdî mücadelelerde vücut bulan hazin hikayesi... İsyanlar, savaşlar, anlaşmalar... Gidip dönemeyenler; kalıp gelemeyenler... Yoksulluk ve hastalıklar... Destanlar ve ağıtlar... Eşref Kuşçubaşı'lar, Lawrence'lar, Wayman Buri'ler, Şeyh İdrisi'ler, Virfil'ler, Mihrali beyler... Gece bir ses geldi derinden derinden / Beni mi çağırdı Yemen çöllerinden diye çarpan yüreklerimizin romanıdır.

Bugün Türkiyenin gündeminde yer alan başlıca meselelerden birini, İslâm Devleti veya İslâmın devlet anlayışı üzerindeki tartışmalar meydana getirmektedir. Din ile ilgisi itibariyle hassas bir konu olduğu için, bu meseleye sıhhatli bir methodla yaklaşmak ve İslâm tarihini bu açıdan yeniden bir yoruma tâbi tutmak gereklidir. Mehmed Niyazinin bu eseri, İslâmın temel prensipleriyle İslâm tarihinde geçmiş uygulamaları hukuk mantığıyla ele alarak, İslâmda devletin ne olduğunu ortaya koymaya çalışmaktadır. Çağdaş

Balkan faciasının ardından bir diriliş hamlesi gibi neşet eden ve Garbî Trakya Hükümetinin kuruluşuna kadar giden hadiseler silsilesini takip eder. Yazar, küllerinden yeniden doğmaya çalışan yorgun imparatorluğumuzun bağrından çıkan gönüllülerin kuruluş mücadelelerini kültürümüze mal eder. Mehmed Niyazi'nin tarihî romancılığının başlangıcı ve bilahare yazacağı eşsiz romanların habercisidir.

Dünyayı idrak etmiş, belli seviyeye gelmiş aydınların hemen hemen tamamı çağımızın milliyetçilik çağı olduğunu çok sık tekrar ederler. Milliyetçilik nedir? sorusuna da milletini sevmek veya milleti için çalışmak gibi cevaplar verirler. Sevmek subjektif bir olaydır; tartılmaz, ölçülmez; kimin milletini sevdiğini veya kimin daha çok sevdiğini nasıl anlayacağız? İstisnai tipler hariç herkes milletini sever. Zerre kadar aklı olan bir kişinin de milletim için çalışmam dediği duyulmamıştır. Öyleyse herkes milliye