“Bir varmış bir yokmuş…” diye başlıyordu çocukken okuduğumuz tüm masallar. İnsan yaşadıkça görüyor ki aslında hayatın özetiymiş bu ifade. Bu kitap varlık ve yokluk arasındaki ince çizgide hayata, iletişime, çocukluğa ve evliliğe dair yazarın ardında bıraktığı kırıntılardan oluşuyor. Çünkü anlamlı bir hikâye en yakınlarımızla kurduğumuz bağla yazılır.

Dil öğrenmek yalnızca bir dili konuşmak değildir. Önce kendinle olan iletişim dilini keşfetmektir. Bütün öğrenmelerin aynı aşamalardan geçtiğini görmektir. Bu kitap bir yabancı dili öğrenir gibi yeni bir sevgi dilini de, merhamet dilini de, iletişim dilini de öğrenebileceğimizi göstermek için yazıldı. Her şeyi her yaşta öğrenmek mümkün. Yeter ki içimizdeki öğrenme aşkı bitmesin. Kendimize koyduğumuz setleri aşamıyorken, bahanelerimizden dağlar oluşmuşken ihtiyacımız olan şey yapabileceğimizi hatırlatan bir

Büyümek dediğin, alınganlıkları bırakmaktan, suçlamak yerine hayatının sorumluluğunu almaktan, soru sormaktan, dinlemeyi bilmekten, geçmişi kendine ayak bağı değil, başkalarının yolunu kolaylaştırıcı kırıntılar haline dönüştürmekten geçiyor... Büyümek dediğin, bir çocuğun elini tutup usul usul hayatı anlatmaktan, onunla oyun oynamaktan, cümlelerini ayna olarak kullanmaktan geçiyor... Büyümek; çocuğun karşısında değil, yanında durana kolay... O zaman çocuklar anneleri de, babaları da, dedeleri nineleri de

Genç Hanımefendi! Her şey çağın rüzgarıyla hızla tüketilirken... Teknoloji bizi sanal bir dünyaya doğru kuvvetlice çekerken... Bizi özümüze bağlayan değerlerimiz bir halatın ipleri gibi incelirken... Düşürdüğün, unuttuğun, yahut vazgeçtiğin ziynetlerini yeniden ellerine bırakıyorum. Bu ziynetler, ruhuna ait... Onlar, seni içinde taşıdığın ama mahzun bırakılmış erdemlerle bir daha buluşturacak. Ruh ziynetleri, bir şişeye konulup denize bırakılmış mektuplar gibi sahibini arıyor. Yani seni...

Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında . Gerçekte anne olunca büyümeye başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm . Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu . Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim . İlk kızımla öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de... Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu El ele tutuşturup yürümek gibi anneli