MİLLETLERİN ve ülkelerin tarihlerinde akıl almaz ârızalar vardır. Sonunayaklaştığımız şu
20'nci asırda bizim de başımıza böyle tarihî kazalar gelmiştir. Bunlardan biri, bin yıldan
beri kullandığımız yazının yasaklanıp değiştirilmesi ve yerine Latin yazısının kabul
edilmesidir. Bugün bu inkılâp herkese tabiî geliyor ve bu değişim bir oldu bitti olarak
kabul ediliyor. Peki, bunun getirdikleri ve götürdükleri nelerdir; bilançosu menfi mi,
müsbet mi olmuştur? Orasını pek düşünen yok?
Japonya, çok çetrefil ve zor olan ideografik yazısını değiştirmediği halde nasıl bu kadar
terakki etmiştir? Çin, Taywan, Kore gibi Asya milletleri kendi çok zor yazılarıyla nasıl
kalkınıp güçlendiler? Azıcık nüfusuyla dünyaya meydan okuyan İsrail niçin bizim gibi Latin
harflerini kabul etmeyip kendi millî-tarihî İbranî yazısında ısrar etti? Rus dünyası, komşu-
muz Elenler, Sırplar, nükleer silâh yapmayı bile başaran Hindistan niçin kendi millî
yazılarından vaz geçmiyor?
Acaba yazının kolaylığı bir güç unsuru mudur, yoksa zihnî ve kültürel tembelliğe yol
açan bir gerilik unsuru mudur?
Yazı inkılâbından bu yana yetmiş yıla yakın bir zaman geçti, biz hâlâ bin yıllık kültür
vasıtamız olan o alfabe üzerindeki mânâsız ve anti-demokratik yasağı kaldırmadık.

Okuyucu Yorumları